dinsdag 15 september 2009

After college coffee


Een paar jaar geleden, hartje Londen, hadden Laudine en ik 5 dagen lang een ritueel. Na ons verschrikkelijke ontbijt - de stank kwam je op de trap al tegemoet als je onderweg was naar de ontbijtzaal van ons hotel - gingen we voor een goedmakertje naar de overkant van de straat: Starbucks.
De deur ging rinkelend open en opeens was je de Londense chaos vergeten: heerlijke fauteuils met daarin mensen met laptops op schoot en naast hen op tafel een dampende kop koffie. De rust en creativiteit straalde je tegemoet.

Vorig jaar mocht ik weer even genieten van de Starbucks, op het Ramblas in Barcelona. Mijn laatste muntgeld ingeleverd, om vervolgens met een Frappucino in mijn hand verder te rennen over het Ramblas.

En nu zit er gewoon een Starbucks op Utrecht CS. Gisteren vonden mijn vriendinnen het dringend tijd dat ik daar eens heenging, want ik was er nog steeds niet geweest. Na een college was het dan zover, ik ging eindelijk weer naar Starbucks!

Ik verwachte een thuiskomgevoel, koffieheerlijkheid, sfeer. Ik verwachte een rustpunt midden op Utrecht CS. Ik verwachte creativiteit. Spirit. Helaas, dat alles ontbrak. Er staat dan misschien buiten op de gevel heel groot Starbucks, maar voor mij is het geen Starbucks.

Het tegenovergestelde van mijn Londen-ervaring vond plaats: zodra ik de Starbucks binnenstapte bevond ik me in de chaos, drukte en vervloog me elk spoor van creativiteit. Ik wilde weer naar buiten, de stationshal in. Helemaal geen gezellige fauteuils, een simpelweg spuuglelijk interieur!

Eenmaal buiten, met de Starbucks geminimaliseerd tot kartonnen bekers in onze handen, was het weer gezellig met z'n vieren. We hebben een heerlijke after college coffee gehad. Maar de volgende keer gaan we toch gewoon weer naar Mockamore.

zaterdag 22 augustus 2009

Italia, ti amo

Op Zaterdag 1 Augustus stapten Arthur en ik in de City Night Line. Onze reis naar Italië was begonnen! De komende drie weken zouden we geen voet meer op Nederlandse bodem zetten, alleen maar Italiaans om ons heen horen en samen in een tentje slapen.

De City Night Line bracht ons tot Milano Centrale, waar we zondagochtend het eerste Italiaans te horen kregen. Maar dat was nog niet onze plaats van bestemming. Een uur later stapten we alweer in de trein, op weg naar Aosta. Daar zouden we van het treinstation opgehaald worden door Arthur's familie. Onze 'heenreis' heeft in totaal (inclusief een uur wachten op Chivasso) 17 uur geduurd, dus eenmaal daar konden we niet wachten om in het zwembad te springen, wat te drinken en vooral: andere kleren aan te doen!

Aosta
Voordat we op vakantie gingen hadden Arthur en ik al een belangrijke investering moeten doen, bergschoenen! Peter en Monique (Arthur's vader en stiefmoeder) wilden namelijk ook gaan bergwandelen in de buurt van Aosta.

Aosta ligt vlakbij de Gran Paradiso, en het eerste plan was een huttentocht te doen om de Gran paradiso heen (8 dagen!). Maar na informeren - nog in Nederland - bleek die tocht te lastig voor beginners zoals ik en kinderen (Lisa en Frank), dus ging er een dikke streep door het plan.

De berghutten waren echter niet helemaal van het programma geschrapt: we hebben een tocht van 2 dagen gemaakt, één nacht slapen in een berghut, vanuit Valnontey naar Eau Rousse (over Col du Loson) Gelopen langs afgronden, gedronken uit bergwatervallen, steenbokken gezien en geslapen in een berghut. Ik mag nu wel zeggen dat ik een échte bergtocht gemaakt heb dus! En het smaakt naar meer. Ik heb niet zo'n behoefte aan lángere tochten - toen we eenmaal aankwamen in Eau Rousse was ik dood en doodmoe en had ik zeer veel behoefte aan vlak land zonder lastige paden - maar het was zeker niet de laatste keer dat ik in de bergen gespot ben. Dat uitzicht, fantastisch! De bergen, als herinnering aan hoe klein en nietig we eigenlijk zijn. Wauw, om stil van te worden.

Maar Aosta was niet het enige van Italië waar we geweest zijn... Na ongeveer 10 dagen - ook nog een paar met Arthur's oom en tante - gingen we verkassen. Dat betekende een hele operatie: Peter, Monique, Frank en Lisa in een voller dan vol gepropte auto en Arthur&ik weer met de trein. De trein naar Brescia, want onze volgende stop was: lago d'Iseo!

Iseo
Na het geklim en geklauter was het tijd voor uitrusten, het was tijd voor zwemmen. Tijd voor een Italiaans meer. En omdat Peter en Monique nog nooit bij het Iseo meer waren geweest, besloten we daarheen te gaan.

Na even zoeken de ideale plek gevonden: onze tenten stonden letterlijk áán het Iseo meer. Zo 'áán het meer' dat er 's ochtends - als het best wel waaide - sporadisch spetters op onze tent kwamen. Dat was dus wel even wennen. Na een - redelijk primitieve - camping in de bergen met voornamelijk Italianen, belandde we op een Nederlandse camping aan de rand van het Iseo meer met een overvloed aan Nederlanders.

Iseo, een dorpje met heerlijke ijscoupes, mooie straten en uitzicht over het meer. Het meer waar we een paar dagen later met een gehuurde motorboot op zijn gegaan, met een band erachter. Met volle vaart over de golven stuiteren met zo'n band, om uiteindelijk eraf te vliegen en met een plons in het water te belanden. Volgende dag: spierpijn van het vasthouden - en van de slappe lach.

Venetië
Ook op onze tweede camping hebben we niet stilgezeten. Met Venetië 'om de hoek' hadden we een buitenkansje die we moeilijk konden laten gaan: met z'n vieren achterin de auto gepropt reden we er op een ochtend heen. Om het grootste museum ter wereld te zien: een hele stad, honderden jaren oud. Zinkend en wel. Gondels, bruggen, ijsjes, tassenhandelaren, steegjes, een eindeloze stroom toeristen en om elke hoek weer een kerk.


In slechts een paar uur raceten we erdoorheen, flitsen achterlatend in mijn geheugen. Beelden van prachtige gebouwen, aanzichten, doorkijkjes... En tot slot een prachtige zonsondergang.

I'll be back!

Uiteindelijk - na drie weken de Italiaanse droom te hebben geleefd - was het weer tijd om op de trein te stappen en terug te keren naar huis. Na uren te hebben moeten wachten met z'n tweeën op Milano Centrale kregen we nog één cadeautje in onze schoot geworpen: onze slaapstoelen waren slaapbedden geworden! Ik heb de terugweg in één ruk door geslapen en we waren zo terug in Nederland. Het platteland. Nederlands. Opeens was alles weer gewoon.

Ik heb het drie weken ongelooflijk heerlijk gehad. Die drie weken hoorde ik echt bij mijn schoonfamilie, ik voelde me thuis.

Italia, ti amo.

Foto's: zie hier.

woensdag 22 juli 2009

Juni, Juli, Augustus


Nog even en ik woon op kamers! Nu ik terug ben uit Kroatië komt het opeens nog veel dichter bij. Officieel is de kamer per 1 augustus mine, maar omdat degene voor mij al eerder eruit is gegaan kan ik er al in. Vandaag is de dag dat ik begonnen ben het echt mijn kamer te maken. Hoe? Nou, door het een nieuw kleurtje te geven...

Samen met vrienden heb ik alle vier de muren vandaag een metamorfose laten ondergaan. Van spierwit naar lichtgeel, een heel verschil. De kamer is nu lekker zonnig, licht en vrolijk. Helemaal mijn ding.

Ik heb nu niet de zomer in m'n bol, maar de zomer op de muur! De kleur heette namelijk Juni!
In Juli schilderden we dus de kamer voor Augustus met Juni!

dinsdag 21 juli 2009

Nieuwe thuishaven


Na vorig jaar de Spaanse Costa te hebben ontdekt, zijn we dit jaar per bus naar de Adriatische zee getrokken... Kroatië here we come!

Na 22 uur bussen was het dan zover, ons thuis voor de komende 8 dagen was bereikt: Rovinj! We hebben weer een heerlijke week gehad, vol met leuke dingen... Hartenjagen, cocktails drinken, op het strand liggen, van de betonblokken afspringen, dobberen in de zee, uiteten, door de haven wandelen, op de markt afdingen, watermeloen eten, Who's the man tot 4:45 spelen, naar Medulin, boeken lezen, ijsjes eten, op ons balkon zitten, mooie zonsondergangen, Weerwolven, lachen, Kroatisch proberen te ontcijferen en nog zoveel meer.

Ik heb een heerlijke week gehad waarin ik ben uitgerust en toch ontzettend veel heb gedaan. We hebben elkaar weer beter leren kennen en we hebben er weer een thuishaven bij!

Volgend jaar weer?

Kaart met highlights
De vele, vele foto's geordend in een album.

zaterdag 27 juni 2009

Een muzikale avond


- Een van de nummers die door de studenten samen werd opgevoerd -

Iets wat ze op de universiteit niet meer doen, maar gelukkig op het conservatorium wel: een propedeuse uitreiking! En op het conservatorium maken ze er dan ook meteen een echt feestje van.

Gisteravond was het - onder andere - de propedeuse uitreiking van Kenza, dus zaten wij - de meisjes - met z'n allen in de zaal en hebben we vol enthousiasme geklapt en gejuicht na elk nummer. Het was namelijk niet gewoon een uitreiking, maar meteen een optreden. Er werden stukken uitgevoerd die door de 4e jaars Schoolmuziekstudenten in elkaar waren gezet en werden uitgevoerd door alle Schoolmuziekstudenten samen. Stuk voor stuk leken ze te genieten van hun tijd daar op het podium, van elk muziekstuk, van elke noot. Vol enthousiasme werd er gespeeld, gedirigeerd en geklapt. Iedereen was enthousiast.

En aan het einde van de avond verliet iedereen met een goed humeur de zaal, waarvan twaalf ook nog eens met hun propedeuse zwart op wit.

donderdag 25 juni 2009

Cricket in the park


Wat doe je als je véél eerder dan gepland klaar bent met je laatste tentamen en dus plotseling tijd hebt om... gewoon lekker te doen waar je zin in hebt?

Dan ga je - ook al is het warm - gezellig parkcricket spelen!

Samen met Arthur en Lucas heb ik vanmiddag het plantsoen voor Lucas' huis onveilig gemaakt, met behulp van een bal en een cricketbat.
De regels van het parkcricket zijn natuurlijk wel anders dan dat ze normaal zijn bij cricket. Vooral omdat je maar met z'n drieën bent. Zo is de heg achter de wicket de wicketkeeper en is er maar één batsman (dus ren je maar in je eentje als je een run probeert te maken). Maar dat drukt de pret natuurlijk helemaal niet, vooral niet voor een amateur zoals ik!

Uiteindelijk heb ik me geweldig vermaakt en al mijn 'doelen' bereikt: 3 wickets gehaald terwijl ik bowlde (2x vangbal, 1x gooide ik de stumps om!) en heb ik toen ik aan het batten was één keer een bal voor 4 geslagen (tegen het hekje van het plantsoen).

Het was werkelijk heerlijk om dit te doen na al mijn tentamens, even lekker bewegen, lachen en buiten zijn. Ik denk dat ik wel vaker mee wil doen met parkcricket!

Vervroegd vakantie

Afgelopen weekend had ik al mijn energie en tijd gestoken in het tentamen van maandag: macro-economie. Mezelf opgesloten en geoefend, gestampt en nog eens geoefend.

Maar rechten, daar had ik nog niet echt voor geleerd... Daar begon ik dus in feite dinsdag pas mee. Nog maar twee dagen om voor het allerlaatste tentamen van mijn eerste jaar te leren. Dat moest makkelijk kunnen dacht ik, want kom, rechten moest prima te doen zijn.
Ik had me alleen een klein beetje vergist in de hoeveelheid, dus had ik woensdagmiddag wel door het geen geweldige voorbereiding te noemen was. Van herhaling was totaal geen sprake en van een volledige samenvatting ook niet. Maar ja, het moest maar. Ik had per slot van rekening maar een 4,7 nodig om het vak te halen en dat, dát moest me toch in ieder geval wel lukken besloot ik.

Vanochtend verscheen ik dus een beetje zenuwachtig bij het tentamen, er totaal van overtuigd dat ik er vrij weinig van zou begrijpen. Dat ik me met het merendeel van mijn antwoorden op glad ijs zou begeven en dat ik bij een deel van de vragen zelfs géén idee zou hebben. Eenmaal eenzaam achter mijn tafeltje, met mijn twee wetbundels, zuchtte ik nog één keer. Het moest maar.

En toen sloeg ik mijn tentamen open.

Opluchting. De eerste vraag, die snapte ik wel! En de volgende vraag? Oók al een eitje! En de volgende? Ja! En de volgende? YEAH! En de volgende? ...
Tot ik na vraag 7 de bladzijde omsloeg en dat al de laatste vraag bleek te zijn. Ik kon op dat moment wel een gat in de lucht springen, dit tentamen was geen probleem!

Nog geen uur later stonden op mijn antwoordblad ook al antwoorden op zeven vragen en kon ik alweer te zaal verlaten terwijl ik verwacht had daar de volle drie uur te zitten zweten. Mijn zomervakantie was vervroegd: om 10 uur vanochtend stapte ik de zon weer in met een ontspannen glimlach. Zomervakantie, here I come!

zondag 7 juni 2009

In een andere wereld


Ik was vergeten hoe heerlijk het was. Hoe bevrijdend. Hoe het was om helemaal op te gaan in een boek, in een andere wereld, en pas weer terug te keren naar de werkelijkheid nadat je de laatste bladzijde achter je had gelaten.

Woensdag was ik er al in begonnen, maar was ik nog lang niet opgegaan in het verhaal. Gisterochtend vertrokken mijn ouders richting de Veluwe en had ik de rest van de dag het huis voor mij alleen. En nog bijna 300 bladzijdes vol met het leven van Mariam en Laila.

Tegen het eind van de avond las ik - met tranen in mijn ogen - de laatste zinnen en sloeg ik het boek met een intens voldaan gevoel dicht. Even had ik de wereld door de ogen van een ander gezien, even had ik mezelf in een andere wereld gewaand. Even was daar het ultieme genot van het lezen.

De wijsheid, de perfectie van de zinnen... Wat een meesterwerk.

Ja, eindelijk heb ik Duizend Schitterende Zonnen gelezen en weet ik het: het was nog mooier dan ik had verwacht.

zondag 31 mei 2009

Keeping up the pace

Twee jaar geleden deden Laudine en ik ook al mee. Vol enthousiasme verschenen we aan de start van de 5 kilometer bij de IJsselsteinloop. Poeh, we vonden het maar een heel eind en waren trots toen we over de finish kwamen.

Gisteren zijn we een stapje verder gegaan, hebben we onze grenzen verlegd. We deden mee aan de 10. De 10 kilometer. Weer dezelfde voorbereidingen voor de start: een wandelingetje door IJsselstein, nummer opspelden, championchip aan veters vastmaken... En om 11 uur liepen we onder de start door, klaar voor een nieuwe uitdaging. Zouden we het kunnen?

En we hebben het overleefd!

Het eerste stuk hebben we samengelopen. Na zo'n 25 minuten ging ik er vandoor. Vanaf dat moment liep ik op vleugels: voor mijn gevoel heb ik íedereen ingehaald terwijl de zon maar bleef proberen me te laten smelten. Maar nee, de zon heeft geen grip op me gekregen. Telkens kwam er weer een kilometerbordje en liep ik nog steeds keurig 10 km/h. En uiteindelijk herkende ik het terrein weer: ik liep op de wegen waar ik twee jaar geleden ook gelopen had en dat betekende: de finish is vlakbij! De laatste twee kilometer was ik niet meer te stoppen, het voelde alsof de finish om de hoek was. Mijn ouders ben ik voorbij gerend met een grote glimlach op mijn gezicht, ik vloog.

Met de finish echt in zicht zag ik dat het nog in een uur zou kunnen, dus wist ik het laatste beetje energie eruit te persen en nog één keer mijn pas te versnellen. Eenmaal door de finish voelde ik me on top of the world, I did it!

Terwijl ik op Laudine wachtte heb ik bekertje na bekertje gedronken met een gelukkige glimlach op mijn gezicht, ik leefde nog! En Laudine even later ook - nadat ze even een glaasje energiedrank achterover had geslagen.

Vandaag hebben we ons maar meteen ingeschreven voor de Dam tot Damloop. Zouden we daarna ook nog leven?

zondag 17 mei 2009

Uilenzeik

Mijn vader heeft zojuist een kopje uilenzeik gedronken. Iets wat hij al jaren verafschuwd en nooit meer wilde drinken. Dé reden dat er een Illy apparaat in huis kwam, om hem te voorzien van Italiaanse goddelijkheid.

De liefde met Illy staat momenteel even op een laag pitje... Onze trouwe Quickmill wordt gemist en met de FrancisFrancis botert het voor geen meter. Nee. We hebben weliswaar een nieuwe FrancisFrancis toegestuurd gekregen, eentje die wel opwarmt, en ook nog een kort gesprek met een medewerker van Illy zelf gehad om ons trauma te kunnen verwerken. Maar het nieuwe apparaat weet weer niet van ophouden, met als gevolg dat we nu al meerdere keren met een oververhit apparaat opgezadeld zaten en het nu niet eens meer lukt om hem op de juiste temperatuur te houden.

Nee, mijn vader heeft het maar even opgegeven en ons oude, oude koffiezetapparaat van stal gehaald, puur voor de caffeïneshot. Deze zondagochtend kan hij helaas niet in alle rust genieten van zijn kleine kopje heerlijkheid. Het kleine genot, een snoepje voor de smaakpapillen. Nee, nu moet hij het maar even doen met - in zijn woorden - uilenzeik.

vrijdag 15 mei 2009

De vele wegen des levens

Wat ik later word? Ja, dat weet ik natuurlijk nog niet.

Wat ik later worden wil? Zo ongelooflijk veel!

Schrijfster, schrijven over personages tot ze mijn beste vrienden zijn geworden, schrijven over afscheid nemen tot ik zelf in tranen ben, schrijven over liefde tot ik vanbinnen gloei van geluk. Pogen de essentie van het leven te vangen in woorden.

Columniste, elke dag over iets anders. Elke dag proberen iets uit het leven gegrepen te vangen in slechts 200 à 300 woorden. Een eigen stijl, een eigen visie en vrij om te schrijven over wat ik wil. Proberen lezers elke dag weer een waar kunstwerk van woorden te brengen, waar ze om moeten lachen, waar ze zichzelf in herkennen, waar ze om moeten lachen of huilen. Kracht. Kleur. Kunst.

Fotografe, Fotografie is een messteek zei Henry Cartier-Bresson - een van 's werelds meest beroemde fotografen - eens. Proberen iets prachtigs te vangen in slechts één blik, één foto. Mensen raken, in slechts een fractie van tijd. Met één beeld iemands dag, iemands leven veranderen. Vangen wat gevangen moet worden en meer. Een leven lang proberen het leven te vereeuwigen.

Makelaar, mensen afscheid laten nemen van hun thuis en aan de andere kant mensen een nieuw thuis bezorgen. De psychologie van koper en verkoper doorgronden, weten wat men wil. Onderhandelen op de rand van het ravijn om de mooiste bloemen te plukken. Prachtige huizen echte bewoners bezorgen. Hoe geweldig moet het zijn om dag in dag uit met huizen, met thuizen, bezig te zijn?

Architecte, niet het verkopen maar het creëren van huizen, van kunstwerken, van thuizen. De opdrachtgever zo goed vatten dat je in staat bent een waar thuis te ontwerpen. Kunstwerken maken die één zijn met hun omgeving. Huizen maken die degelijk zijn en me zullen overleven. Huizen maken die het thuis zullen worden van mensen, waar kinderen zullen opgroeien, geruzied zal worden en men elkaar lief zal hebben... Ja, aan de geboorte staan van een nieuw thuis.

Marketeer, reclames verzinnen die niet alleen blijven hangen bij de burger maar ook schaterlachen als resultaat hebben. De kern van een product vatten in woorden, strategieën bedenken hoe men de markt kan veroveren, onderhandelen, presenteren... Ja, eigenlijk komt het weer neer op psychologie: de mens begrijpen.

Of ontwerpster, project ontwikkelaar, hoofdredacteur van een tijdschrift, public speaker, evenementen organisator... Ach, ik wil zoveel!

zondag 10 mei 2009

Arrivederci II

Het blijkt uiterst correct dat ik mijn vorige blog over het koffiezetapparaat eindigde met 'Arrivederci'. Want, inmiddels staat er weer een Quickmill bij ons op het aanrecht. Weliswaar niet dezelfde - deze komt van kantoor - maar toch is het weer een Quickmill.

Onze nieuwe vriend, de vriend die zo veelbelovend minder onderhoud zou behoeven en koffie zou maken die lekkerder zou zijn... heeft het na slechts vijf dagen te hebben geprutteld begeven! Zoals hij normaal hip zou moeten opwarmen gebeurde niet meer: de temperatuur bleef bij 20 graden steken. Geen vriendelijk geluidje als je op de grote, blauw verlichte koffiekop mocht drukken om je glaasje te vullen met espresso. Geen gepruttel en geen heerlijke geur in de keuken. Nee, hij is alweer toe aan onderhoud.

Op Bevrijdingsdag werden wij bevrijd van onze zieke vriend: een koerier kwam hem ophalen om hem een lift naar de Coffee Connection te geven waar ze hem zouden genezen. In zijn eigen doos - want ja, die hadden we natuurlijk nog - vertrok hij weer uit ons huis. De Quickmill bleef eenzaam op het aanrecht achter om mijn vader te voorzien van Italiaanse perfectie.

Afgelopen vrijdag werd onze rode vriend weer bezorgd, genezen zo werd gezegd. 's Avonds zette mijn vader hem weer aan en zuchtte opgelucht toen het vriendelijke geluidje dat aangaf dat er koffie gezet kon worden zijn oren bereikte. Gelukkig, hij deed het weer.

De euforie heeft echter zéér kort geduurd: één kopje koffie en één nacht welgeteld. Zaterdagochtend zette mijn vader hem weer aan en wachtte tot de 'koffieknop' weer blauw zou worden... Geen van dit alles gebeurde, mijn vader werd weer in de steek gelaten door zijn nieuwe vriend. Ja, hij is dus alweer ter ziele.

Ik begin me af te vragen onze hippe vriend het echt af kan met minder onderhoud dan een Quickmill...

zaterdag 9 mei 2009

What do we do? We run!


Een tijdje geleden heb ik mijn hardloopschoenen maar weer eens aangetrokken en ben ik de straat op gegaan. Na een - beschamend - klein rondje hing mijn tong op mijn schoenen en zat ik met een rood hoofd aan de keukentafel. Poeh, die conditie stelde echt niet veel voor!

Normaal loop ik even een paar keer hard en verdwijnen de hardloopschoenen vervolgens weer in de kast. Deze keer ging het echter wat anders... Laudine begon met een revalidatieschema voor haar astma om ook conditie op de bouwen, dus sprak ik af om eens per week met haar mee te lopen. En toen bleek het buurmeisje, die ik bijles geef, net begonnen te zijn met trainen voor de Dam tot Damloop, dus sprak ik met haar af ook één keer per week samen te trainen. Opeens had ik trainingsmaatjes, trainingsschema's en trainde ik ook!

Nu loop ik alweer ruim een maand braaf 2-3 keer per week hard. Waar ik begon met een minuscuul rondje waar ik een kwartier over deed loop ik nu een rondje van zo'n 9 kilometer in 55 minuten. Wauw, eindelijk is het me gelukt om ook echt mijn conditie wat te verbeteren!

En van het een komt het ander: gisteren heb ik me ingeschreven voor de IJsselsteinloop. Dus 30 mei moet het even echt gebeuren, tijd voor een beproeving, tijd voor de 10 kilometer!

woensdag 6 mei 2009

Bij opa en oma


Afgelopen weekend was een mijlpaal in onze familie. De eerste logeerpartij bij opa en oma was een feit! Runar, het zoontje van mijn zus, kwam voor het eerst echt logeren. Maar liefst vijf nachtjes!

Al een hele tijd geleden was hij erover begonnen, hij wilde graag een keer bij opa Ernst logeren. Een hele tijd had het niet gekund, maar nu was het eindelijk zover. Op Koninginnedag bracht mijn zus hem en vertrok ze in haar eentje weer naar huis. Runar bleef bij opa en oma.

Het zijn drukke dagen voor hem geweest, hij heeft opa geholpen met schoffelen en bonsai's plukken, met oma heeft hij de paarden gevoerd en de paden geharkt en met mij heeft hij zonder zadel op Voltrack gezeten! Voor het eerst - na altijd al de paarden geaaid te hebben - heeft hij er ook echt opgezeten. Eerst op Zondag voor zijn opa op het zadel een piepklein stukje en Maandag dus zelfs zonder zadel in de bak. Nou, hij vond het prachtig, dat hobbelen (rijden op een paard kan niet hoor, er zitten toch geen wielen onder?), met een glimlach van oor tot oor zat hij bovenop zijn grote vriend. Prachtig om te zien hoe hij ervan genoot.

Op Dinsdag was mijn moeder jarig en kwam mijn zus Runar weer ophalen. Naar huis wilde hij wel weer, maar toch wilde hij ook bij opa en oma blijven... Tja, hoe moest dat nou? Runar had de perfecte oplossing: opa en oma moesten maar naast papa en mama komen wonen!

zaterdag 25 april 2009

Arrivederci

Onze nieuwe vriend
(geen mooie foto van een rode te vinden...)

Ruim tien jaar vertoefde hij hier op het aanrecht. Zwart met chroom. Precies vierkant. Een waterreservoir aan de achterkant.

En altijd dat vertrouwde geluid bij het vullen van een kopje. Eerst redelijk hard, terwijl de druk werd opgevoerd. Daarna druppelde de koffie, vervuld met smaak, het apparaat uit een klein kopje in.

Nog altijd werkte hij prima, maar toch was het tijd voor een nieuwe. Een nieuw systeem. Capsules, dat is het nu. De koffie is lekkerder en de machine behoeft minder onderhoud. Sinds vanochtend zijn we weer helemaal hip. Onze vertrouwde Quickmill werd een beetje uit elkaar gehaald, in een doos gestopt die eerst de pads bevatte en met liefde naar de auto gedragen. De hele reis pruttelde hij niet en druppelde er geen koffie uit het apparaat.

Bij Espressissimo zetten we hem, met doos en al, op de toonbank. Hij verdween naar achteren, om gereviseerd te worden en een nieuw leven tegemoet te gaan. Bij een andere koffiegenieter, die binnenkort de winkel in zal lopen en zal vragen of men niet toevallig een tweedehands Quickmill voor hem heeft. Onze Quickmill zal weer naar voren gehaald worden, opgepoetst en wel, en zal in een andere doos de deur verlaten. Op weg naar het huis van zijn nieuwe vriend.

Wij namen afscheid van een goede vriend en verlieten de winkel met zijn jonge broertje. Rood met chroom. Hippe knopjes. En glazen in plaats van kopjes.

Arrivederci amico

vrijdag 24 april 2009

Presenteren kun je leren

Een universitaire studie is over het algemeen vooral theoretisch. Begrippenkennis, formule gebruik, modellen...

Maar daarnaast moeten we ook onze academische vaardigheden ontwikkelen. Aan het begin van het jaar moesten we in het kader hiervan al een paper schrijven en nu is het tijd voor de vaardigheid presenteren! Bij het vak 'Macro economie' moeten we elk een presentatie van 10 minuten over ons 'onderzoeksland' houden met betrekking tot een bepaalde vraag (elke week een andere vraag en elke week presenteert iemand anders uit het groepje).

Tijd om onze grootste angst te lijf te gaan: spreken in het openbaar!

Om ons goed voor te bereiden op het presenteren van cijfers, van droge, saaie stof dus, hebben we deze week extra les gehad. Het begon dinsdagmiddag met een werkelijk briljant college over presentation skills. Een college gegeven door de meesters der presentatie, door de twee mannen die ons deze speciale korte cursus 'Presenteren' kwamen geven. Een geweldige afwisseling met onze normale stof. Het college was totaal niet stoffig, grappig zelfs, en was totaal niet slaapverwekkend.
Als een vervolg hadden we vanochtend workshops waarin we zelf in de spotlight mochten gaan staan. Een voor een moesten we voor de groep en telkens werd alles weer geanalyseerd. Sta meer rechtop ... gebruik je handen ... kijk mensen aan ... ontspan. De workshops waren vol beweging, actie, en bevatten totaal geen theorie. Het was toegepaste drama!

Ik heb ervan genoten, gelachen en vooral ook veel geleerd. Ontzettend nuttig om eens een keer naar elkaar te kijken en erop te letten wat iemand anders goed, of juist slecht, doet. En vooral: om eens een spiegel voorgehouden te krijgen en je bewust te worden van je eigen slechte trekjes. Na één college en een zeer leerzame werkgroep is het presenteren al meteen weer een stuk leuker geworden. Ik kijk er al bijna naar uit om die stoffige cijfers te gaan presenteren aan de rest van mijn werkgroep!

maandag 20 april 2009

Het land van de Bloesem


Arthur gaat al jaren, vorig jaar ging ik voor het eerst mee en afgelopen dagen was het weer feest. We gingen twee nachtjes bij oma Thea en opa Arnold logeren. Onderweg, in de trein, maakte ik me nog zorgen om het weer. Volgens het weerbericht zou precies het weer omslaan nu wij naar het Land van Maas en Waal afreisden. Maar de paar dagen dat we er waren heb ik de zon meer dan genoeg gezien. Toegegeven, 's nachts regende het. Maar daar had ik toch geen last van?

De logeerpartij leek in veel opzichten veel op de vorige: we hebben geduizend, we zijn naar Tiel geweest en zijn enorm in de watten gelegd door opa en oma. Het grootste verschil: deze keer waren we in de bloesem tijd in het land der Bloesembomen.

Wauw.

Wat een prachtige, golvende zee van witte en roze bloeiende bomen. Een overvloed aan kleur, waar je maar keek.

Het echte zomergevoel.

maandag 13 april 2009

Voorjaarsschoonmaak


Nu de kou het land uit is, de planten de grond uit schieten en de zon hele dagen schijnt ontstond hier thuis de drang om een voorjaarsschoonmaak te houden. Niet alleen ruimen wij het huis zelf op, laten we dekens en natte was buiten in de wind opfrissen, maar is het ook weer de hoogste tijd om de paarden een schone stal te bezorgen.

Twee à driemaal per jaar verandert het plein voor de stal in een soort rommelmarkt en blijft er in de stal alleen nog het stof op de balken achter. Met z'n allen zijn we de hele dag bezig met de stal poetsen tot er geen spinnenweb meer over is. Mijn moeder gaat het stofnest met de hoge druk spuit te lijf, mijn vader schept de stallen leeg en ik sleep alle dekens, voerzakken en gereedschap de stal uit.

Dit jaar vonden wij stille zaterdag wel een mooie dag om dit karweitje op te knappen, dus begonnen we zodra de paarden naar de wei verdwenen waren met frisse moed onze beerput open te trekken.

Elke pauze een stukje Paasstol hield ons op de been en aan het einde van de dag zag de stal er weer helemaal paasbest uit! De paarden snoven wat onwennig om zich heen, zij merkten ook wel dat er het een en ander was veranderd in hun stal tijdens hun aanwezigheid. Maar een echt probleem hadden ze er niet mee, een frisse stal was toch ook een stuk fijner voor hun neus.

Nu is de lente ook officieel ingetreden in hun huis!

donderdag 9 april 2009

Vrijheid rond Pasen

Vorige week heb ik bijna non-stop met mijn neus in de boeken gezeten, opeens waren de tentamens er alweer bijna. Met tegenzin heb ik geprobeerd me niet te laten inpalmen door het mooie weer, wat me natuurlijk lang niet altijd lukte, en heb ik braaf zitten lezen, opdrachten gemaakt, formules zitten stampen en dan het hele plan weer herhaald.

Afgelopen maandag had ik mijn Statistiektentamen. Daar hoefde ik maar een 2,4 voor te halen, dankzij goede resultaten bij de midterm. Nou, een erg hoog cijfer verwacht ik ook zeker niet, want ik ben weer ouderwets slordig geweest. Dat kwam ook vooral doordat ik wist dat ik het toch wel zou halen, ik zat er uiterst relaxt en heb niet alles nog tien keer langsgelopen.

Dinsdag was een ander verhaal: bij Rechten moest ik nog wel even echt presteren. Na dagenlang samenvattingen te hebben gelezen, opgaves te hebben gemaakt en begrippen door te hebben genomen was het tijd om de proef op de som te nemen. Kende ik het allemaal werkelijk? Volgens mij wel, want het tentamen ging prima. Hier en daar wat twijfel, hier en daar misschien niet de precieze formulering die hij wilde horen, maar ik wist zeker wel waar ik het over had. En dat geeft toch altijd een lekker gevoel, als je een tentamen maakt en ook weet waar de docent heen wil met een vraag.

Ik ben benieuwd naar de cijfers, maar eerst ga ik even genieten van mijn 1,5 week vrij!

zaterdag 28 maart 2009

Laatste keer last.fm


Aan al het goede komt het eind. Voor alle gratis diensten moet een keer betaald worden. Voor niets gaat de zon op en regent het. En daar houdt het dan ook mee op.

Afgelopen week kondigde Last.fm aan hun diensten niet langer gratis aan te bieden aan mensen die niet in de VS, Groot-Brittanië of Duitsland wonen. En dat betekent dus voor mij, mijn vader, mijn zus, mijn broer en nog véél meer gebruikers: einde oefening! Ja, of betalen natuurlijk. Maar als studentje ga ik niet mijn geld steken in een handig muziektooltje. Kom nou. Wel jammer, want aan studentenkorting doen ze ook niet. Voor een paar cent had ik het nog wel willen hebben natuurlijk.

Er is nog een soort middenweg: zorgen dat je een Engels, Duits of Amerikaans IP-adres hebt. Want aan je IP-adres zien zij uit welk land je komt. Hoe kom je aan een ander IP-adres? De meest eenvoudige manier is met een zogenaamde proxyserver. Een goed, gratis voorbeeld is Ultrasurf, een tooltje waarmee Chinezen wel het net op kunnen omdat het lijkt alsof ze Amerikanen zijn.

Het is dus nog niet helemaal einde oefening, maar de duimschroeven worden weer iets verder aangedraaid en het gratis gebruiken iets lastiger gemaakt. Je kunt het ze ook niet echt kwalijk nemen, zij moeten ook hun brood verdienen.

We zitten wel weer net verkeerd, hadden we 100 kilometer verder naar het oosten gezeten of aan de andere kant van het kanaal hadden we niet op zoek hoeven gaan naar een Engelse, Duitse of Amerikaanse proxy.

zondag 22 maart 2009

Leven: een ontdekkingsreis

Kennismaken met Voltrack

Vurnica is nu een week bij ons en we kennen elkaar nu wel een beetje. Het is een schat van een paard. Kinderlijk. Alles is nog nieuw voor haar. Alles. Elke dag is een ontdekkingsreis.

Op ontdekking in het bos

Gisteren ging er weer een nieuwe wereld voor haar open. Ze ging voor het eerst naar het achterbos. Eerst haar maar even aan de hand meegenomen, zodat ze een beetje een idee kreeg van waar ze nou eigenlijk was. En daarna mocht ze vrij met Voltrack spelen. Volgens mij heeft ze een ontzettend leuke, avontuurlijke middag gehad.


Papa en Vurnica

Toen ze vorige week bij ons aankwam was ze nog behoorlijk schuw. Haar te pakken krijgen was wel even een uitdaging. Maar inmiddels komt ze al naar je toelopen in de wei om lekker gekroeld te worden.

Erg leuk om te zien hoe snel zo'n driejarige leert. Nog even en ze is het braafste paard van stal!

zondag 15 maart 2009

HelloGoodbye

Nala

Vlak na de Kerst kwam Nalatonna, Nala. Ongeveer een jaartje jonger dan Voltrack en, zoals de meeste fokmerries, een onbeschreven blad. Onbeleerd en had niet veel van de wereld gezien. Gedurende de eerste paar maanden van dit jaar werd ze langzaam vrienden met Voltrack.

Maar, zoals wij wel wisten en zijzelf niet, ze zou ook weer terug naar huis moeten. Nala is namelijk een guste(*1) fokmerrie, dit jaar gaan ze weer proberen haar drachtig te krijgen. We hebben plezier gehad van Nala, het is werkelijk een ontzettend lief paard.

Aan al het goede komt een eind, dus ook aan de tijd dat Nala bij ons was. Gisteren vertrokken papa en ik met haar in de trailer naar de Kossack Stud om haar weer in te leveren. En om een driejarige, drachtige merrie weer mee te nemen.

Ons nieuwe gezelschapspaard heet Vurnica - daar hebben we helaas nog geen mooie bijnaam voor verzonnen - en kent nog helemaal niets. Zelfs haar vangen is een hele kunst. Voor ons dus de leuke uitdaging om haar wat bij te brengen, om haar te laten wennen aan de mens. Voltrack en zij lijken wel al aardig overweg te kunnen met elkaar. Ze beschouwt hem als haar grote broer lijkt wel, ze doet hem vaak na.

Ik hoop dat het Nala goed gaat en dat er volgend jaar een mooi veulen aan haar zijde zal pronken. En anders is ze hier altijd weer welkom. Ze is het ideale gezelschapspaard voor Voltrack. Even oud, even actief en even speels. Ja, die twee vermaakten elkaar wel.

Een nieuw paard, een andere leeftijd en een nieuw avontuur!

- Foto komt nog -
*1 = niet drachtig. Afgelopen jaar is het niet gelukt om haar drachtig te krijgen.

vrijdag 6 maart 2009

Zeven


Afgelopen woensdag kwam ze dan eindelijk terug. Na twee keer haar vliegtuig niet gehaald te hebben, nog twee dagen te hebben vertoefd in Miami, na vier maanden Costa Rica. Woensdagmiddag stonden we met de thuisblijvers gespannen op haar te wachten bij Arrival 2 op Schiphol. En toen, toen kwam ze eindelijk door die deuren.

Daar was Mari weer! Ongelooflijk bruin, een hoed op haar hoofd en - hoe voorspelbaar - op slippers.

Nu zijn we weer met z'n zevenen. Mari was de eerste die weer thuiskwam. En wat was dat heerlijk. Om haar weer in onze armen te sluiten, om op Schiphol te zijn om iemand op te halen in plaats van gespannen te vechten tegen de tranen. Ja, ze is er weer. Een hele ervaring rijker, een beetje veranderd, maar toch nog altijd onze lieve Mari.

Fien, Maite en Judith zijn nog bezig met de wereld ontdekken, maar ook hun terugkomst komt alweer een beetje meer in zicht. 11 Mei staan we weer op Schiphol, dan om Maite in te zwaaien.

zaterdag 28 februari 2009

Broem Broem, toet toet!

Op 20 november stapte ik voor het eerst achter het stuur. Natuurlijk kon ik er nog helemaal niets van en had ik géén idee hoe ik die auto onder controle moest krijgen. De afgelopen drie maanden heb ik vele uren achter het stuur gezeten met Musa naast me en langzaam begon het resultaat zichtbaar te worden. Een maand geleden haalde ik mijn theorie na een weekend met mijn neus in de boeken te hebben gezeten. Er stond niets meer in de weg voor mijn praktijkexamen, dus kon die gepland worden!

Gisteren kroop ik met wat meer spanning dan normaal achter het stuur, het was tijd om te laten zien wat ik kon! Ook al was het weer niet iets om over naar huis te schrijven, door mijn zijruiten kon ik niet goed kijken en aan mijn buitenspiegels had ik ook vrij weinig, moest het gewoon gebeuren! Na eerst nog even een halfuurtje gewoon rond te hebben gereden, gingen we richting het CBR. Daar aangekomen gingen we naar tafeltje 13, waar tot onze verbazing geen examinator op ons zat te wachten... Musa ging het meteen uitzoeken en al snel bleek dat ik met de directeur van het CBR mocht gaan rondrijden, die wat later was doordat hij in de file stond. Oh oh, de directeur, dacht ik zenuwachtig. Maar Musa stelde me gerust dat het een hele aardige man was.

Nou, dat was ook zo. Hij stelde me gerust en keek door mijn zenuwachtigheid heen. In ruim een halfuur tijd liet hij me bijna alles wel doen: straatje keren, parkeren, rotondes, woonwijken, snelweg...
Terug bij het CBR had ik het niet meer, was ik geslaagd of niet? Ik had geen idee. Want hoewel het best aardig ging en ik geen grove fouten had gemaakt, was ik wel ongelooflijk zenuwachtig geweest en had niet altijd even perfect gereden...

Maar al snel kwam daar het verlossende woord, ik was geslaagd! De directeur van het CBR had genoeg vertrouwen erin om me los te laten in het verkeer. Na 3 maanden, 39 lessen en 1 examen mag ik dan dat roze kaartje gaan aanvragen!

woensdag 25 februari 2009

Viva la vida

Having fun every day.




My way of living life.

zondag 22 februari 2009

Sneeuwpret


Sneeuw, waar dan? Zul je wel denken. Het was ook geen sneeuwpret in echte sneeuw... Maar wel in Nederland. Weet je het al? Nee zeker...

Ik ben donderdag wezen skiën in Snowworld! Samen met Arthur's familie gingen we rond de lunch weg uit Utrecht, met z'n zessen in een auto gepropt. Een uurtje later konden we achter elkaar aan de piste af stuiven, zigzaggend om de mede sneeuwgenieters heen.

Het was alweer bijna een jaar geleden sinds ik op ski's had gestaan, dus het was wel weer even wennen. Maar na een paar keer de piste afgegaan te zijn had ik 't weer aardig onder de knie. Vervolgens heb ik de hele middag plezier gehad met Arthur en zijn familie, terwijl we elkaar inhaalden of er weer iemand viel.

Na vier uur skiën voelde ik mijn spieren wel, maar dat gaf helemaal niet. Ik heb er ongelooflijk van genoten en zou vandaag wel weer willen!

donderdag 12 februari 2009

Meeting the mentor

Studiepunt Economie, Janskerkhof - Rienk Mebius

Ook op de universiteit staat er nog altijd een mentor voor je klaar. Een docent die wat meer met jouw situatie betrokken is, waar je terecht kan met vragen en problemen. Een docent die jouw persoonlijke ontwikkeling volgt en je daarin begeleidt.

De mijne had ik tot vanmiddag nog helemaal niet gezien. Wel had ik hem al meerdere reflectieopdrachten en dergelijke gemaild, maar we hadden er nog niet over gesproken. Om vier uur liet ik mijzelf binnen op Janskerkhof 12 en schudde ik even later mijn mentor de hand.
Een halfuur later kenden we elkaar een stukje beter en hadden we een interessant gesprek achter de rug. We hebben het over van alles gehad, hoe het me nu bevalt, wat ik van de vakken vind, welke richting ik ongeveer op wil en vooral... over de mogelijkheden qua uitwisseling.

Ik zou heel graag een semester in het buitenland studeren, in Zuid Afrika. Voor het gesprek had ik al gekeken wat de Universiteit Utrecht voor partner universiteiten(*1) heeft en had ik mijn oog laten vallen op de Nelson Mandela Metropolitan University. Een universiteit in Port Elizabeth, Zuid Afrika. Volgens mijn mentor is dat inderdaad een heel leuke universiteit en maak ik ook kans om daar toegelaten te worden, dus nu is mijn buitenlanddroom weer een stapje dichterbij! Veel moet ervoor geregeld worden, maar dan krijg ik daar wel een onvergetelijke ervaring voor terug!

De mentor is meer dan alleen een gezicht geworden en volgens mij is hij nu al blij met mij (en ik met hem). Let's keep it that way!

zondag 8 februari 2009

Een boek vol leven

Een antiek dagboek

Deze blog noem ik soms liefkozend mijn dagboek-blog. Maar, naast deze blog over mijn leven houd ik ook nog een écht dagboek bij. Je weet wel, zo een met handgeschreven berichtjes erin, zo een met zinnetjes erin als Ik heb vandaag... En zo een met onder elk verslag van een dag weer mijn handtekening. Gewoon, een echt dagboek. Een dagboek waarin ik kan opzoeken wanneer ik naar de film ben geweest. Een dagboek waarin ik kan teruglezen hoe ik me voelde toen we Patent kregen. Een dagboek met de kleine, onbenullige dingen van mijn leven erin, maar ook met mijn ware gevoel, met belangrijke gebeurtenissen... Mijn dagboek vormt een gigantische, gedetailleerde vastlegging van mijn leven.

Zoals je nu waarschijnlijk al geconcludeerd hebt heb ik niet echt moeite om het bij te houden. Ik ben niet gestopt na één keer schrijven. Ik was denk ik tien toen ik begon met het bijhouden van een dagboek. In het begin schreef ik totaal niet regelmatig. Zo nu en dan noteerde ik er een zinnetje in. (Laudine is stom, iets wat ik toen de ruzie overgewaaid was nog heb doorgekrast.) Langzaamaan werd het allemaal een stuk regelmatiger en nu schrijf ik ongeveer elke dag. Zo nu en dan neem ik mijn dagboek zelfs mee als ik bij Arthur ga slapen, om ook daar het bij te houden.

En toch wil ik het boek Wreck this Journal van Kerri Smith hebben. Dit boek is eigenlijk voor mensen wie het niet lukt om nauwgezet hun dagboek bijhouden, maar het is zo briljant dat ik het ook wil. Het maakt van je dagboek iets bijzonders: zo krijg je bijvoorbeeld het advies om het van een hoog gebouw te gooien!

Het bijhouden van een dagboek is geweldig en als je het nog niet doet, ga je het waarschijnlijk na het lezen van Wreck this Journal wel doen!

zaterdag 7 februari 2009

Een halfjaar

Ik studeer alweer een halfjaar Economie. De eerste twee periodes zitten erop. Vier vakken zijn binnen!

Afgelopen week heb ik de cijfers teruggekregen voor Bedrijfseconomie en Micro economie en... Ik heb ze allebei gehaald! Dus: halverwege april weer een weekje vrij en 30 ECTS zijn al binnen!

Mijn cijfers so far:
Wiskunde - 6,5
Multidisciplinaire economie: 8,5
Bedrijfseconomie - 6,5
Micro economie - 8,0

En nu maar mijn uiterste best doen om ook Statistiek en Inleiding in het recht in één keer te halen!

zaterdag 31 januari 2009

De slagroom der fruiten


Op mijn verjaardag heb ik twee boeken met smoothie recepten gekregen. Nu maakte ik al regelmatig smoothies met onze blender, vaak met het ontbijt een banaan, sinaasappel, appel combinatie en in de zomer verdween er ook rood fruit in de blender. Maar nu, nu zal de frequentie en variatie van de smoothies alleen maar toenemen!

Vorige week heb ik meteen met Laudine een recept uitgeprobeerd... en het smaakte werkelijk hemels. Gisteravond hebben we het maar meteen nog een keer gemaakt.

Een aanrader voor al mijn bloglezers:

Bananenkokos shake
(hoeveelheid voor twee glazen)
- Twee bananen
- Pakje kokosmelk van AH (*1)

Samen in de blender mixen tot een soort room. Glazen vullen en vervolgens naar eigen keuze Cacao of Kaneel erover heen strooien.

*1: precieze hoeveelheid kokosmelk weet ik niet meer. Het gaat er vooral om dat je even proeft hoe sterk de kokosmelk is die je gebruikt. Van sterke kokosmelk niet teveel doen, die van de AH was helemaal niet sterk dus hebben we het hele pakje er doorheen gedaan.
Bereid je maar voor op een glas vol hemelsheid, een glas vol fruitslagroom!

maandag 26 januari 2009

In theorie...

In theorie kan ik autorijden. Ik heb vandaag mijn theorie examen gehaald!

Na een weekend lang blokken, ervoor had ik geen tijd door tentamens, is het in één keer gelukt! Daar zitten en dan de antwoord in 't eggie intoetsen is toch wel spannend, opeens wil je het wel echt heel graag halen.

Vooral het wachten op de uitslag vond ik zenuwslopend. Je gaat weer aan alles twijfelen en beeld je in hoe het is als ze even later tegen je zeggen dat je het niet gehaald hebt.

Maar, toen ze werkelijk langskwamen en de mensen die het niet gehaald hadden hun paspoort/id teruggaven, liepen ze mij voorbij. Mijn hart zat in mijn keel en ik ging er al volledig vanuit dat ze me mijn spullen terug zou geven. Ik dacht zelfs dat ze haar hand al uitstak naar mij, maar dat was naar de volgende! Opeens was ze voorbij... en had ik het gehaald!

Met vijf fout zit de theorie er nu op, op naar het praktijkexamen!

zondag 25 januari 2009

Who's the man? My beloved ones are


Ik verwachtte dat ik dit jaar mijn verjaardag een beetje over zou slaan. Jarig zijn in een tentamenweek heeft dat meestal tot gevolg. Zeker als je vrijdagmiddag van 2 tot 5 tentamen hebt.

Toch wilde ik het vrijdagavond vieren, zo snel mogelijk. Lekker gezellig eten en dan spelletjes spelen. Nou, het was een succes! Na het eten hebben we Who's the man gespeeld, wat tot enorm veel lachen leidde. Aan Pictionary zijn we niet meer toegekomen, Who's the man was zó leuk dat we dat de hele avond gedaan hebben.

Mijn vriendinnetjes, mijn ouders en Arthur hebben me ook nog eens verwend met de meest geweldige cadeautjes, dus over een 'oversla-verjaardag' valt niet meer te spreken. Het was een heerlijke verjaardag!
Het meest bijzondere was nog een brief, die toevallig precies op mijn verjaardag aankwam. Uit Amerika. Van Maite. Oh, wat was ik blij toen ik die brief in de brievenbus vond, terwijl 't schemerde en hoog in de bomen boven me stormde. Om me heen was het guur en koud weer, maar ik was dolgelukkig.

woensdag 21 januari 2009

Dankbaarheid


Het is al ruim drie maanden geleden. Drie maanden waarin van alles is gebeurd. In zijn stal staat nu een ontzettend lieve merrie. Samen met haar maakt Voltrack nu dagelijks hun weide onveilig.

Zijn hoofdstel hangt nog in de zadelkamer. Nog steeds valt zijn naam elke dag wel een keer in een gesprek. Nog altijd is het niet helemaal te bevatten dat hij er niet meer is. Het is niet te bevatten dat er zoveel nooit meer is. Dat er nooit meer Bats&Bol is.

Hoewel zijn stal niet leeg is, hoewel Voltrack niet alleen is... We moeten het nu zonder hem doen. Herinneringen en foto's, dat is wat er achtergebleven is. En de vraag waarom hij.

Ook is er nog altijd dankbaarheid. Dankbaarheid voor die prachtige zes jaar. Dankbaarheid voor al die levenslessen. Dankbaarheid voor al het plezier. Dankbaarheid voor het feit dat hij er was, bij ons.

zondag 18 januari 2009

Boven nul



En weg is de kou! Na een paar weken te hebben overleefd met temperaturen ver onder nul, is het nu weer allemaal aan het dooien.

Tijd om de balans op te maken. Want, vond ik het nou leuk, al die kou? Ik kan niet schaatsen, dus meer dan een beetje glijden op de vijver heb ik niet gedaan. Paardrijden kan al ruim een maand niet en op de fiets vroren mijn tenen eraf.

Maar toch moet ik bekennen, vond ik het best wel leuk. 's Ochtends waren de bomen mooi wit, de lucht was lekker fris en de zonsopkomsten en ondergangen waren ook prachtig.
Nu is de bak van ijsplaat omgetoverd tot gigantische modderpoel en kan ik, ook al vriest het niet meer, nog steeds niet rijden...

Doe mij toch maar de kou, in plaats van dit druilerige weertje...

vrijdag 9 januari 2009

Ondernemingsplan: Bloedrood

Voor een van de vakken die ik momenteel volg, Inleiding Bedrijfseconomie, moesten we in een groepje een ondernemingsplan schrijven. En het thema van dit jaar was, wat onverwacht, recessionproof. Ons idee moest dus ook nog grote kans hebben een recessie te overleven.

Eind November begonnen we met brainstormen. Een online grafkistenverkoper? Een incassobureau? Of iets in de gezondheidszorg? Dat laatste is het geworden. We hebben een ondernemingsplan geschreven voor een bloedonderzoekslaboratorium, met de toepasselijke naam Bloedrood.

Afgelopen week hebben Arthur en ik het hele financiële deel van het plan in elkaar gezet. En dat betekende eindeloos veel cijfertjes, frustratie en uren werk. Cash flow statements, resultatenrekeningen, balansen, kostenoverzichten... En uiteindelijk had dat allemaal zo'n 9 pagina's vol met de financiële onderbouwing van ons ondernemingsplan als resultaat. Gistermiddag stapten we om een uur of 2 weer de bus in op Janskerkhof, met een opgelucht gevoel en lege handen, nadat we ons ondernemingsplan hadden ingeleverd op het studiepunt. Eindelijk weer tijd om even lekker door de stad te lopen samen en op te warmen bij Mockamore!

Hèhè. Wat een werk. Nu maar hopen dat het beloond wordt met een mooi cijfer.

maandag 5 januari 2009

Een nieuw jaar, een nieuw begin.


De twee weken vakantie zijn voorbij. Geen kerstkransjes meer, geen vuurwerk, niet meer aftellen. Het is 2009 en ik moet weer aan het werk. Geen tijd meer voor geklets, niet meer uitslapen. Gewoon weer huiswerk maken en colleges volgen.

Vanochtend om 11 uur had ik mijn eerste college weer, Micro-economie. Ik heb niet het hele college mijn aandacht erbij kunnen houden, maar op zich was het wel weer interessant. Jammer dat nu ook weer de stroom huiswerk op gang begint te komen, ik was net gewend aan mijn heerlijke relaxte vakantie-bestaan.

Een nieuw jaar, een nieuw begin!