Heldere herinneringen

Patent is nog heel dichtbij. Hoe cliché het misschien ook is, voor mijn gevoel is hij er nog. In mijn beleving zijn er meerdere manieren van 'zijn'. En voor mijn gevoel is Patent op vele manieren geweest in de afgelopen weken.

Je kunt er zijn zoals jij en ik, fysiek aanwezig. Mijn lichaam is hier, op mijn bureaustoel. Mijn hart klopt en je kunt me aanraken. Op die manier is Patent er niet meer. Dat is hij al twee weken niet meer. Zodra zijn hart stopte met kloppen hield een deel van die manier van zijn voor hem op. Zijn lichaam was er nog wel, maar hij reageerde niet meer en zijn hart klopte niet meer.
In de uren na zijn dood voelde ik zijn aanwezigheid nog heel sterk, hoewel zijn lichaam roerloos op zijn stalbed lag leek de ware Patent nog te horen wat we zeiden. Het was alsof ik nog met hem kon praten, alsof hij toch nog echt hier was.

Langzaam vertrok hij uit die manier van zijn. Maar nog steeds is hij heel dichtbij. Hij is nog dicht bij mij, hij is nog dicht bij de stal en de weide. Toen ik vanochtend terug liep nadat ik de paarden in het bos had gezet, kon ik me nog heel helder inbeelden hoe hij in de wei stond, hoe hij door de bak draafde en hoe hij uit zijn stal keek. Ik kon nog bijna zijn hoefgetrappel horen op het plein. Ik weet nog hoe zijn vacht voelde, hoe hij uit zijn ogen keek en hoe hij naast me liep als ik de paarden naar achteren bracht. Ik weet nog hoe het voelde als hij aan mijn trui trok of me een zetje in mijn rug gaf. Ik weet nog hoe zijn zachte gehinnik klonk als hij 's ochtends honger had. Ik weet nog hoe hij onder mij voelde als hij fris was en hoe het voelde als hij onder mij ontspande. Ik weet nog hoe ik met hem praatte als ik hem longeerde. Ik zie hem nog naar me toe komen uit het bos en van me afstuiven, de vrijheid in. Zoals ik al zei, hij is er nog.

Ik denk -en ben denk ik ook wel een beetje bang - dat ook deze fase over zal gaan. Echt vergeten zal niet gebeuren, maar de herinneringen zullen wat minder tastbaar worden. Ik zal over een tijd een foto nodig hebben om hem weer voor me te zien. Voor sommige herinneringen geldt dat echter niet, daarvan weet ik zeker dat ze voor eens en voor altijd op mijn netvlies gebrand staan. Patent die uit de stal ontsnapt was en met zijn iceboots in de weide stond in het licht van de ondergaande zon. En ook zijn zachte gehinnik zal altijd dichtbij blijven.

De afgelopen weken zijn er duizenden prachtige herinneringen door mijn hoofd gevlogen. Galopperen over de Leusder Hei, stappen op straat, poetsen in de warme zon voor de stal, hem van kop tot staart afspuiten, hoe hij zijn eerste hap lekker woest uit zijn voerbak nam waardoor de helft over de rand vloog, zijn gebries als hij iets zogenaamd eng vond, bladeren eten in het bos als ik even niet oplette... Het zijn er ontelbare.

Het was een bijzonder paard, een allemans vriend. Hij heeft mijn leven verrijkt.

Voltrack's afscheid

Voltrack hebben we zaterdag natuurlijk ook afscheid laten nemen van Patent. Hij heeft aan Patent gesnuffeld, in zijn lip gebeten en zich verwonderd waarom zijn makker niet meer reageerde.

Zaterdagmiddag hadden we meteen een merrie van 26 opgehaald om hem gezelschap te houden, Verba heet ze. Aan één oog blind en een dik achterbeen, maar nog altijd oplettend en een ontzettend vriendelijk dier, bijna 20 veulens heeft ze in haar leven gebaard en nu is ze waarschijnlijk met pensioen.. Door het gezelschap van deze lieve dame was Voltrack niet meer helemaal alleen.

Zondagochtend nam mijn vader Voltrack mee naar het bos en toen bleek dat het voor Voltrack toch nog wel erg onbegrijpelijk was. Achter elke boom heeft hij gezocht, hij heeft gehinnikt en wilde op een gegeven moment niet meer verder. Met veel haast is hij weer naar huis gedraafd om daar te ontdekken dat Patent nog steeds niet terug was.

In de loop van de week is het minder geworden. Maandagochtend riep Voltrack nog terwijl Verba naast hem in de wei stond, vandaag begon hij te hinniken toen Verba uit zicht verdween.

Voltrack en Patent waren dikke maatjes, altijd samen. Wat was het prachtig om te zien hoe goed die twee het met elkaar konden vinden. Helaas, Voltrack moet nu alleen verder, maar zijn eigenwijze vriend zal altijd hem bij blijven staan.

De autopsie

Gisteren was het dan zover. Zaterdag was Patent al meteen naar de kliniek in Utrecht gebracht, gisteren hebben ze hem onderzocht.

En de conclusie van de autopsie luidt als volgt: het was een hartstikke gezond paard.
Zijn hart zag er mooi uit, voor zijn hersenen geldt hetzelfde en met de rest van zijn organen was ook niets mis.

Natuurlijk is het wel wat onbevredigend, zo'n autopsie waaruit blijkt dat hij kerngezond was. Maar aan de andere kant... Het was dus echt zijn tijd. Hij heeft maar kort gestreden met de dood en wellicht echt maar heel kort. Hoogstwaarschijnlijk is het een hartstilstand geweest.
Het fijne van deze uitkomst is dat ik weet dat we ons niet schuldig hoeven te voelen, hij was gezond en gelukkig en we hadden het niet kunnen voorkomen.

Zaterdag was het gewoon écht zijn tijd, hij heeft de zon nog zien opkomen... En, hoe bizar dit misschien ook klinkt, het was een prachtige en vooral heel bijzondere dag.

Dankjewel Patent, voor de mooie jaren en het prachtige afscheid. Je had het niet mooier kunnen doen (alleen wel wat later kunnen gaan, maar ja... De dood komt altijd te vroeg).

Stilte

De zon kwam op en beloofde er een mooie dag van te maken.

Om ongeveer half 9 fietste ik het erf op en groette ik de paarden, die rustig aan hun hooi stonden te knabbelen in de stal. Een kwartier later ging ik alweer naar de stal, om ze buiten te zetten. Patent's deur stond al open en het strooisel lag tot drie meter ver op het plein.

Shit, die is uitgebroken

Ik versnelde mijn pas en dacht na waar hij kon zijn. Maar toen zag ik hem in zijn stal, er voor altijd vandoor. Op zijn rechterzij lag hij daar, zijn linkeroog glom als een diamant in de eerste zonnestralen van de opkomende zon. Zijn benen uitgestrekt, zijn hals nog bezweet van de korte strijd met de dood die hij heeft gevoerd.

Het was stil in de stal. Geen gebries, geen zacht gehinnik. Geen Patent meer.

Patent was een allemans vriend, een paard dat altijd zijn oren erop had en wilde lopen. Mensen die met hem gewerkt hadden toen hij nog op de renbaan liep, wisten nog wie hij was vele jaren later. Op de wedstrijden werd hij herkend als het vlekkenpaard, door zijn zeldzame pigmentstoornis White spot disease.
Vele blessures hebben we met hem overwonnen, altijd weer pech. Maar nooit gaf hij de moed op of liet hij het hoofd hangen, elke ochtend werd je met enthousiasme bij de stal ontvangen en liep hij als een lammetje achter je aan naar de weide. Zo nu en dan was het weer tijd voor een grapje, uitbreken uit de weide of mij laten zandhappen. Maar nooit was het kwaad bedoeld. Hij wist al zijn kattekwaad te maskeren met een onschuldig, aandoenlijk hoofd.

In plaats van om een uur of tien hem op te zadelen in de warmte van de zon, waren we aan het regelen hoe en wanneer hij opgehaald zou worden. Nooit meer zouden we samen over de bospaden vliegen terwijl de bladeren onder zijn voeten ritselden. Nooit meer zou ik de wind in mijn haren voelen en zijn oren voor mij zien. Nooit meer zouden we samen de buurt verkennen als we gingen uitstappen. Nooit meer...

De dierenarts denkt dat hij een hartaanval heeft gehad, maar misschien weten ze maandag meer. Dan wordt er namelijk sectie op hem verricht in de kliniek in Utrecht, waar hij heengebracht is.

Het paard dat het meeste plezier had in het lopen, dat kon dansen over de bospaden, dat vele mensen geraakt heeft met zijn optimisme, dat een kinderlijke onschuld over zich had en je altijd weer vrolijk maakte is heengegaan. Hij heeft me gemaakt tot wie ik ben, hij heeft me geholpen angsten te overwinnen en stond altijd voor me klaar. Hij heeft z'n ontbijt nog opgegeten, nog gelukkig van zijn hooi geknabbeld en toen was zijn tijd gekomen.

Op een mooie dag in Oktober zag hij de zon nog opkomen, maar kon hij niet meer genieten van de mooie dag die daarop volgde.

3 Februari 1995 - Patent - 11 Oktober 2008

Friendship dinner

Al mijn vrienden van het Jordan hebben nu hun eigen leven. Opeens zien we elkaar neit meer elke dag en doen we totaal verschillende dingen. Arthur en ik vonden dat het dringend tijd was om weer eens bij te praten met z'n allen, dus heeft Arthur iedereen uitgenodigd om gisteren bij hem te komen eten en gezellig een avondje samen te zijn. Niet iedereen kon zijn drukke studentenleventje even aan de kant zetten, maar de meesten waren er (de harde kern!). En het was ontzettend gezellig!

Zodra de jongens er waren zetten ze de pannen op het vuur en veroverden ze de keuken. Wij meisjes begonnen meteen te kletsen en veranderden Arthur's huis in een kippenhok.
Eigenlijk zouden we na het eten misschien weer party animal doen, Fien had echter ook nog een ander spel meegenomen waar we eigenlijk veel meer zin in hadden: Weerwolven!

In Renesse had ik het al een paar keer gedaan, toch was het nu weer heel anders. De verdachtmakingen vlogen over tafel en binnen notime werden mensen weggestemd. Het was ontzettend grappig en gezellig. Ik ben ook werkelijk alle rollen geweest die er waren in het spel, van God tot weerwolf!

Ik ben vóór snel weer een gezellig avondje met z'n allen!

Shuffle

De shuffletafels van Ozebi

Vorige week vroeg Arthur of ik meeging eten bij twee vrienden van ons om dan daarna met hen te gaan poolen ofzo. Ik ging gezellig mee, maar zag dat poolen niet zo zitten. Gelukkig had Kirsten, de vriendin van onze vriend Andreas, daar een oplossing voor... We gingen niet poolen, maar shufflen!

Eerst wat over het poolcentrum waar we heengingen, Ozebi. Een oud zwembad, dus een heel hoog plafond en heel mooie betegeling. Het stamt uit 1916 en is een monumentaal pand. Wat zorgt voor sfeer en een mooie mix tussen de moderne inrichting en het verleden. Zie ook de site van Ozebi.

Nu over het shufflen... Shufflen is een soort mix van sjoelen en curling. Het wordt gespeeld op een lange, smalle tafel die een beetje lijkt op een sjoelbaan (zonder boogjes aan het einde). Je moet je stenen er overheen laten glijden en zo dicht mogelijk bij de rand laten stoppen. En dat is moeilijker dan je denkt! De eerste keer doe je het veel te hard: de tafel is lang dus lijkt het alsof je de steen een flinke zet moet geven. Maar de tafel is spekglad, dus vliegt je steen de eerste keer met een flinke vaart over de achterkant van de tafel eraf.

Samen met Arthur ging ik een keer tegen Kirsten en Andreas, en natuurlijk wonnen we! Samen met Kirsten heb ik vervolgens ook vrolijk de twee jongens op een prachtige wijze ingemaakt. We stonden 13-0 voor (en bij 15 punten is het spel afgelopen), lieten ze terugkomen tot 13-13 en toen wonnen we met de allerlaatste steen die Kirsten over de tafel schoof! De jongens dachten de overwinning al in de pocket te hebben, maar daar staken wij natuurlijk nog even een stokje voor!

Hollandse haringen

foto: Joey Bruijntjes

Het regende en stormde, dus besloot ik dat ik maar eens een keer met het openbaar vervoer naar de Universiteit zou gaan. Dat duurt ongeveer even lang en ik zou lekker droog zitten. Al met al een prima plan vond ik zelf.

Tot ik op het station stond...

De trein bleek maar liefst een kwartier vertraging te hebben. Op tijd komen was dus niet meer mogelijk... Ongeduldig wachtte ik op het winderige perron op de trein, die uiteindelijk ruim een kwartier na de geplande tijd het station in kwam rollen.
De deuren van de trein schoven open en toonden een halletje gevuld met treinreizigers die als haringen in een ton tegen elkaar aan stonden. En geen van de haringen stapte uit! Zo erg had ik het nog nooit gezien, er was gewoon geen plekje meer voor mij! Het zag eruit als een trein in Azië, tot de nok gevuld.
De conducteur zei dat ik maar verder naar achteren moest lopen, achterin de trein was waarschijnlijk nog wel wat ruimte. En daar was het inderdaad iets minder druk en paste ik er nog precies bij.

Op Utrecht Centraal liep ik net de bus mis die ik moest hebben, dus mocht ik nog fijn tien minuten wachten. Met als gevolg dat ik uiteindelijk twintig minuten te laat bij mijn werkgroep aankwam. Ik zal nog wel twee keer nadenken voor ik weer het openbaar vervoer neem, de fiets biedt meer zekerheid en ruimte.