zaterdag 28 maart 2009

Laatste keer last.fm


Aan al het goede komt het eind. Voor alle gratis diensten moet een keer betaald worden. Voor niets gaat de zon op en regent het. En daar houdt het dan ook mee op.

Afgelopen week kondigde Last.fm aan hun diensten niet langer gratis aan te bieden aan mensen die niet in de VS, Groot-Brittanië of Duitsland wonen. En dat betekent dus voor mij, mijn vader, mijn zus, mijn broer en nog véél meer gebruikers: einde oefening! Ja, of betalen natuurlijk. Maar als studentje ga ik niet mijn geld steken in een handig muziektooltje. Kom nou. Wel jammer, want aan studentenkorting doen ze ook niet. Voor een paar cent had ik het nog wel willen hebben natuurlijk.

Er is nog een soort middenweg: zorgen dat je een Engels, Duits of Amerikaans IP-adres hebt. Want aan je IP-adres zien zij uit welk land je komt. Hoe kom je aan een ander IP-adres? De meest eenvoudige manier is met een zogenaamde proxyserver. Een goed, gratis voorbeeld is Ultrasurf, een tooltje waarmee Chinezen wel het net op kunnen omdat het lijkt alsof ze Amerikanen zijn.

Het is dus nog niet helemaal einde oefening, maar de duimschroeven worden weer iets verder aangedraaid en het gratis gebruiken iets lastiger gemaakt. Je kunt het ze ook niet echt kwalijk nemen, zij moeten ook hun brood verdienen.

We zitten wel weer net verkeerd, hadden we 100 kilometer verder naar het oosten gezeten of aan de andere kant van het kanaal hadden we niet op zoek hoeven gaan naar een Engelse, Duitse of Amerikaanse proxy.

zondag 22 maart 2009

Leven: een ontdekkingsreis

Kennismaken met Voltrack

Vurnica is nu een week bij ons en we kennen elkaar nu wel een beetje. Het is een schat van een paard. Kinderlijk. Alles is nog nieuw voor haar. Alles. Elke dag is een ontdekkingsreis.

Op ontdekking in het bos

Gisteren ging er weer een nieuwe wereld voor haar open. Ze ging voor het eerst naar het achterbos. Eerst haar maar even aan de hand meegenomen, zodat ze een beetje een idee kreeg van waar ze nou eigenlijk was. En daarna mocht ze vrij met Voltrack spelen. Volgens mij heeft ze een ontzettend leuke, avontuurlijke middag gehad.


Papa en Vurnica

Toen ze vorige week bij ons aankwam was ze nog behoorlijk schuw. Haar te pakken krijgen was wel even een uitdaging. Maar inmiddels komt ze al naar je toelopen in de wei om lekker gekroeld te worden.

Erg leuk om te zien hoe snel zo'n driejarige leert. Nog even en ze is het braafste paard van stal!

zondag 15 maart 2009

HelloGoodbye

Nala

Vlak na de Kerst kwam Nalatonna, Nala. Ongeveer een jaartje jonger dan Voltrack en, zoals de meeste fokmerries, een onbeschreven blad. Onbeleerd en had niet veel van de wereld gezien. Gedurende de eerste paar maanden van dit jaar werd ze langzaam vrienden met Voltrack.

Maar, zoals wij wel wisten en zijzelf niet, ze zou ook weer terug naar huis moeten. Nala is namelijk een guste(*1) fokmerrie, dit jaar gaan ze weer proberen haar drachtig te krijgen. We hebben plezier gehad van Nala, het is werkelijk een ontzettend lief paard.

Aan al het goede komt een eind, dus ook aan de tijd dat Nala bij ons was. Gisteren vertrokken papa en ik met haar in de trailer naar de Kossack Stud om haar weer in te leveren. En om een driejarige, drachtige merrie weer mee te nemen.

Ons nieuwe gezelschapspaard heet Vurnica - daar hebben we helaas nog geen mooie bijnaam voor verzonnen - en kent nog helemaal niets. Zelfs haar vangen is een hele kunst. Voor ons dus de leuke uitdaging om haar wat bij te brengen, om haar te laten wennen aan de mens. Voltrack en zij lijken wel al aardig overweg te kunnen met elkaar. Ze beschouwt hem als haar grote broer lijkt wel, ze doet hem vaak na.

Ik hoop dat het Nala goed gaat en dat er volgend jaar een mooi veulen aan haar zijde zal pronken. En anders is ze hier altijd weer welkom. Ze is het ideale gezelschapspaard voor Voltrack. Even oud, even actief en even speels. Ja, die twee vermaakten elkaar wel.

Een nieuw paard, een andere leeftijd en een nieuw avontuur!

- Foto komt nog -
*1 = niet drachtig. Afgelopen jaar is het niet gelukt om haar drachtig te krijgen.

vrijdag 6 maart 2009

Zeven


Afgelopen woensdag kwam ze dan eindelijk terug. Na twee keer haar vliegtuig niet gehaald te hebben, nog twee dagen te hebben vertoefd in Miami, na vier maanden Costa Rica. Woensdagmiddag stonden we met de thuisblijvers gespannen op haar te wachten bij Arrival 2 op Schiphol. En toen, toen kwam ze eindelijk door die deuren.

Daar was Mari weer! Ongelooflijk bruin, een hoed op haar hoofd en - hoe voorspelbaar - op slippers.

Nu zijn we weer met z'n zevenen. Mari was de eerste die weer thuiskwam. En wat was dat heerlijk. Om haar weer in onze armen te sluiten, om op Schiphol te zijn om iemand op te halen in plaats van gespannen te vechten tegen de tranen. Ja, ze is er weer. Een hele ervaring rijker, een beetje veranderd, maar toch nog altijd onze lieve Mari.

Fien, Maite en Judith zijn nog bezig met de wereld ontdekken, maar ook hun terugkomst komt alweer een beetje meer in zicht. 11 Mei staan we weer op Schiphol, dan om Maite in te zwaaien.