Motorcross, karten en een menwedstrijd

Vorige week stond het eerste rondje Gorsselse Hei al op het programma, maar gooide het weer roet in het eten. Nog voor we er waren hebben we als verzopen katten weer rechtsomkeert gemaakt. Papa verkleumd op de fiets, ik bibberend op Voltrack's rug.

Dit weekend was het weer ons een stuk beter gestemd en besloten we een nieuwe poging te wagen. Het werd een speciale rit, over de mooie zandwegen die de achterhoek ons te bieden heeft. Maar daar bleef het niet bij: er was ook motorcross... Met enige moeite ging Voltrack erlangs, om een paar minuten later bij de kartbaan aan te komen...

Ondertussen hinnikte Voltrack regelmatig, hij wilde naar huis. Naar Vesna. Langzaam werd hij steeds meer opgewonden - tussen de menwagens van de menwedstrijd. Papa en ik hebben uiteindelijk weer geruild, waarna ik hem naar huis heb gereden.
We besloten op zondag nog een keer te gaan, in de hoop dat de motorcross en kartbaan dan stil zouden zijn. En ja hoor, de motorcross was een stille zandkuil! Voltrack was ook een stuk rustiger en draafde prachtig over de paden. Bij de kartbaan kwamen we er pas achter dat daar wél iets gaande was toen Voltrack er al langsliep - en hem liet het ook volledig koud.

Al met al kunnen we concluderen dat Voltrack voor het eerst sinds maanden weer de benen echt gestrekt heeft: 12 kilometer gedraafd en gegaloppeerd. Dat hij het bos nu moet delen met motoren vindt hij nog niet helemaal oké, maar ik heb goede hoop dat dat ook niet lang zal duren!

Een nieuw thuis.

Afgelopen week is het binnenwerk van de stal gekomen, het weidehek afgemaakt, stroom en water aangesloten... Kortom: alles was klaar voor de komst van Voltrack!

Zaterdag stapte uit de trailer een prachtige bruine arabier die al ruim drie maanden niet thuis was geweest. Nog altijd arrogant, nog altijd prachtig. Maar hij was niet alleen... Er verscheen ook een vliegenschimmel naast hem, waaraan je de leeftijd van 27 niet af kon zien.

Vesna, Voltrack's moeder, mag hem nu gezelschap houden. Er is geen seconde gevochten, de twee gingen meteen samen op onderzoek in de wei. Vesna heeft er maar heel even spierwit uitgezien: binnen tien minuten had ze liggen rollen op een paar molshopen... Ze voelen zich nu al thuis.

(Voltrack in zijn nieuwe stal: http://moby.to/27utoa)

Huize Fulco

Wat onwennig lieten Arthur en ik ons rondleiden over het ruim zeven hectare grote landgoed dat over enkele dagen Huize Fulco zou gaan heten. Nog een paar dagen in een vakantiehuisje in Beekbergen en dan begon het nieuwe leven van mijn ouders. Nog lastig om voor te stellen dat ik dit straks mijn thuis zou noemen. Zeven hectare waar al jaren niets meer was gebeurd, dat slechts als vakantiewoning had gediend. Ik kon nog maar moeilijk wennen aan het feit dat dít het huis van mijn jeugd, het huis van mijn dromen, zou gaan vervangen. Het einde van ons leven dáár stond nog vers in mijn geheugen gegrift en hoe ik het ook probeerde: het nieuwe project leefde nog niet voor mij.

Nu, twee weken later, is dat wel zeker het geval. Al twee weekenden achter elkaar heb ik gelogeerd bij mijn ouders - momenteel levend in de helft van hun nieuwe thuis. Enigzins behelpen - voor een goede douche moet je buitenom naar de voordeur, maar slecht is het zeker niet! In de keuken pronkt al een nieuw meubel: een gigantische eikenhouten tafel die óp mijn verjaardag is voltooid (bewijs: het signatuur van de meubelmaker op de onderkant: 22-01-2010 GJ)
Stukje bij beetje veroveren ze het terrein, het mos wordt van het terras gekrabt, de struiken voor het keukenraam drastisch bijgesnoeid. Stukje bij beetje komt Huize Fulco te voorschijn.
Er is slechts één groot gebrek... Voltrack. Hij kan pas komen als de stal enigzins is aangepast en opgeknapt en door de vorst heeft dat project enigzins vertraging opgelopen.

Maar, de kachel wordt al gestookt met zelfgehakt en gekloofd hout!

Hoe de dozen het huis vullen...

Allereerst mijn excuses. Mijn laatste blog is alweer een eeuwigheid geleden. Tja, die jeugd van tegenwoordig...
Maar bij slechts excuses zal ik het niet laten. Mijn goede voornemen is om mijn blog weer helemaal op te pakken. Het is weer tijd voor rust en regelmaat. Ik begin maar met een update.

De afgelopen maanden heb ik het druk gehad. Druk met studeren, druk met vriendinnen, druk met Arthur... Ik heb gewoon zoveel mogelijk genoten en gedaan. Wat mijn leven de afgelopen maanden het meest heeft beïnvloed is het naderende 'einde' van het hebben van mijn ouders vlakbij.

Het huis is verkocht en over twee weken vindt de overdracht plaats. Dat komt natuurlijk niet uit de lucht vallen, maar het begint nu toch akelig dichtbij te komen.
Mijn ouders begonnen in de herfst met rustig doch gestaag dingen uit te zoeken en weg te gooien. Naarmate het kouder werd begonnen de eerste dingen in dozen te verdwijnen. En halverwege December kwam de verhuizing opeens écht dichtbij: de paarden vertrokken van het erf. Nica moest terug naar de fokker, omdat ze haar veulen bijna zou krijgen. En dus ging Voltrack mee naar de fokker, om daar tot in Maart te logeren. Want één paard is geen paard.
Sindsdien zijn we bijna elk weekend bij hem op bezoek gegaan - tenzij het weer ons tegenhield. Lekker rijden in de polder, weer eens heel iets anders!

Ondertussen was de inpaksnelheid thuis verhoogd en is na kerst, na de laatste kerstdiners, de snelheid opgeschroefd tot het maximum. Opeens is alles 'voor het laatst' en is het echt afscheid nemen geworden. Je zou zeggen, 'ach, een stapel stenen! Waar maak je je druk om!' Maar nee, voor mij is het niet een stapel stenen. Het is mijn huis, mijn jeugd. Het zijn herinneringen, prachtige herinneringen. En die moet ik ook één voor één met liefde inpakken.

Komend weekend vieren we het laatste feestje in Bosch en Duin, mijn verjaardag. Ik ben vereerd.