maandag 27 november 2006

Onmogelijke planning

Over iets minder dan 2 weken is het weer zover, de geliefde peildatum! Op vrijdag 8 december wordt ik geacht de tweede periode van dit schooljaar af te ronden en te zorgen voor een perfect verslag met 100%... Nou, ik zal mezelf en alle anderen uit de droom helpen: 100% gaat het dus echt niet worden, daar ben ik de afgelopen weken veel te lui voor geweest. Ja, ik ben niet meer die stresskip van vorig jaar. Wat is daarmee gebeurd?!

Ik weet het ook niet, ik weet alleen wel dat ik de komende twee weken weer zoals vorig jaar moet zijn, die gespannen, gestoorde stresskip die alles vergeet wat belangrijk is, keihard probeert te werken terwijl ze al veel te moe is en overal tijd voor vindt... Naja... Dat hoop ik dan maar.

Misschien word mijn verslag dan weer rooskleurig, mijn eerste verslag was niet echt geweldig en helemaal niet á la Guinni (Maar wel á la de 5e, waarin iedereen relaxt wordt en prioriteiten stelt =D). Ik moet maar weer hard aan het werk, mijn pauze heeft alweer veel te lang geduurd...

vrijdag 24 november 2006

Wiskunde B dag : Een strijd tegen de tijd!

Op school moesten we vandaag in een groepje van 4 meedoen aan de 'wiskunde B dag'. Het kwam er op neer dat we allerlei wiskundige problemen moesten oplossen die te maken hadden met een klok en de tijd. En dit moesten we dan bij elkaar brengen in een mooi verslag.

Het bestond uit 4 onderdelen met allerlei problemen die we moesten oplossen. Van tevoren werd al gezegd dat het niet erg was als je onderdeel D niet afkreeg, dit was haast onmogelijk.

We begonnen vanochtend om 8.40 en mochten tot 16.00 doorwerken (met uitloop tot 16.30). Met ons groepje hebben we keihard gewerkt en zijn we uiteindelijk bijna tot het einde gekomen, alleen D3 hebben we niet meer kunnen maken. Eigenlijk niemand van de Wiskunde B was om 16.00 klaar (tegelijkertijd met ons werd de Wiskunde A-lympiade gedaan, daarvan waren de meesten al ruim voor 16.00 klaar...) en hebben wij ontzettend snel zitten typen om het nog allemaal af te krijgen voor 16.30.

Uiteindelijk is het gelukt en hebben we ons verslag de briljante naam 'Een strijd tegen de tijd' gegeven. Nu maar wachten op ons eindcijfer, ik denk dat dat wel aardig zal zijn.

Ik kan nu geen klok meer zien, vanacht droom ik denk ik over klokken, graden, wijzers en alles waar ik verder mee te maken heb gehad vandaag... Ik hoop maar op een goed eindcijfer, want 8 uur ploeteren moet wel goed beloond worden!

maandag 20 november 2006

Bus lekke band?

Ik kan met trots vermelden dat Amersfoort en ik vandaag eindelijk een geslaagde combinatie waren! Natuurlijk heb ik nog steeds wat te klagen over Amersfoort, aangezien het niet een stad naar mijn hart is. Maar toch, binnen een uur heen en weer naar de tandarts is toch een geslaagde reis met het Openbaar Vervoer.

Het apparaat van de tandarts was gerepareerd en ze konden dan eindelijk de lang verwachtte foto maken om te zien waar mijn verstandskiezen zijn. Om te horen te krijgen wat ze er nu mee gaan doen mag ik weer terugkomen, maar ik heb zelf al gezien dat het erg waarschijnlijk is dat mijn verstandskiezen eruit moeten.

Maar om niet af te dwalen, mijn moeder en ik gingen weer vol goede moed naar Amersfoort. En zie daar, een rotte aansluiting op de heenweg tussen trein en bus. Maar dat wisten we al van te voren. Het leek nog wel even alsof de bus niet kwam, omdat hij vertraging had die elke minuut een minuut opliep. We waren al even bang voor een lekke band, maar toen kwam hij al aanrijden.
Op de terugweg echter haalden we nog nét de bus en hoefden we daardoor een uur, maar een halfuur te wachten op Amersfoort CS! Binnen een uur waren we weer in het vertrouwde Den Dolder om de AH te gaan plunderen.

Op wat koude voeten na van het wachten in de kille en tochtende gangen op het station ben ik tevreden, ik heb niet hoeven zitten verkleumen in een bushokje, heb geen bussen of treinen gemist, ben niet zeiknat geregend en het allerbelangrijkste: ik kwam niet voor niks!

zaterdag 18 november 2006

Zandhappen

Nou... Eigenlijk was het niet echt zandhappen, maar bladeren rollen. Maar aangezien het nu eenmaal bekend staat als zandhappen, noem ik 't dan maar zo.

Vandaag ben ik voor 't eerst sinds tijden (lees: ik heb geen idee wanneer de vorige keer was.) weer van mijn paard gevallen! Ja, je leest het goed. Ik heb weer eens even mogen stunten, valbreken, lachen en in de bladeren ploffen. We waren lekker aan het galoperen en vanuit het niets stopt Patent ineens en draait hij om, dáár was ik even niet op voorbereid.
En weetje, vallen is helemaal niet erg! Het is niet eng, het is zelfs leuk! En dat méén ik, ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen.

Niet dat ik nu expres tijdens het galoperen me opeens opzij laat vallen om in de bladeren te kunnen landen, maar ik heb vandaag weer ervaren dat het inderdaad helemaal niet eng is. Natuurlijk, als je hard valt is 't even wat zuur, maar dan nog! Het hoort erbij en zeker vandaag was het best grappig.

Ik denk dat ik er al zolang niet ben afgevallen doordat ik ergens begin dit jaar een knop heb omgezet. Eerst reed ik best afwachtend, ik was toch wel bang om eraf te vallen. En dat is begin dit jaar veranderd, ik wist dat ik goed kon blijven zitten en dat als ik viel ik 9 van de 10 keer zacht viel. Nou, dan moet je gewoon ervoor gáán en niet meer miepen.
Het gevolg: minder zandhappen en als je dan zandhapt zit je te lachen in 't zand (of in dit geval de bladeren.)

Toch jammer voor mijn instructeur, die zei woensdag nog: 'niet stiekem eraf vallen als ik er niet ben hè?!' Helaas geen traktatie voor hem, maar mijn vader daarintegen heeft geluk =D

dinsdag 7 november 2006

Hoge hakken op de Utrechtse klinkertjes

Wellicht de frustratie van menig vrouw, wellicht ben ik nog te onervaren om zonder kleerscheuren aan te komen op de plaats van bestemming. Het volgende is namelijk het probleem: zelfverzekerd tikkend op hoge hakken door de stad lopen is in mijn ogen onmogelijk. Vandaag was Laudines Propedeuse uitreiking in de Pieterskerk in Utrecht. Middenin de stad en ik dacht daar wel op hoge hakken naar toe te kunnen...

Eenmaal ter plaatse moesten we nog een heel stuk lopen door de binnenstad van Utrecht, en je raadt het al: ik mocht over irritante 5 duimers me een weg banen richting die kerk. En zoals elke vrouw die weleens op hakken loopt (denk ik, maar zoals ik eerder al zei; misschien ben ik de enige kluns!) en geen enkele man weet, zitten er gáten tussen deze stenen. En die gaten zijn precies zo groot dat je er mooi tussen kunt zakken met je hak, en als je dan weer je voet wil optillen zorgt dat voor charmante momenten op straat... Jaja, ik ging al struikelend en op mijn tenen lopend door de stad. En terwijl ik dacht dat ik dit nog redelijk onopvallend deed (naja... Rennen op hakken zonder dat het echt tikt valt op...) sprak een man in het voorbijgaan me snel aan toen we bijna bij de kerk kwamen. Vol medelijden zei hij: "Lastig hè, op hakken lopen...'
And again: zoals elke vrouw weet en geen enkele man vermoed is dat een grote belediging. Zélfs voor een 16-jarige die de hoge hakken nog niet eens een jaar in de kast heeft staan! Een vrouw hoort parmantig op hakken door de stad te paraderen, en niet al hinkelend en hupsend de straat over te slingeren! En als je dan wel je charmante geparadeer op moet geven hoop je dat niemand het merkt en doet iedereen alsof ze het niet zien... Behalve een enkeling, die het je even meldt dat het er lachwekkend uitziet =D

Ach, ik heb na mijn zoveelste poging de stad op hakken te trotseren weer dezelfde conclusie getrokken: ik kan niet normaal door de stad paraderen en zal het dus voortaan maar op laarzen of onitsuka's doen... De stad is nog een niveau te hoog voor mij op hakken, maar wellicht kan ik het over een tijdje wél!

zondag 5 november 2006

De Soesterduinen

De afgelopen tijd hebben we alleen in het Panbos gereden. Vandaag zijn we eindelijk weer naar de Soesterduinen vertrokken en hebben we daar de bossen weer onveilig gemaakt.
In de Soesterduinen doen we óf echt intervaltraining over de duinen, of we blijven voornamelijk in het bos en doen een 'gewone' training.

Vandaag hebben we gewoon getraind. Ruim een uur hebben de mannen flink tempo gelopen en eenmaal terug bij de spoorlijn waren ze dan ook zeiknat van het zweet. Maar aangezien we vanaf daar nog ruim een halfuur naar huis stappen, kwamen ze nagenoeg helemaal droog weer thuis aan.

De mannen waren braaf, liepen goed en we hebben er alle vier van genoten, een lekkere training!