In een andere wereld

Ik was vergeten hoe heerlijk het was. Hoe bevrijdend. Hoe het was om helemaal op te gaan in een boek, in een andere wereld, en pas weer terug te keren naar de werkelijkheid nadat je de laatste bladzijde achter je had gelaten.

Woensdag was ik er al in begonnen, maar was ik nog lang niet opgegaan in het verhaal. Gisterochtend vertrokken mijn ouders richting de Veluwe en had ik de rest van de dag het huis voor mij alleen. En nog bijna 300 bladzijdes vol met het leven van Mariam en Laila.

Tegen het eind van de avond las ik - met tranen in mijn ogen - de laatste zinnen en sloeg ik het boek met een intens voldaan gevoel dicht. Even had ik de wereld door de ogen van een ander gezien, even had ik mezelf in een andere wereld gewaand. Even was daar het ultieme genot van het lezen.

De wijsheid, de perfectie van de zinnen... Wat een meesterwerk.

Ja, eindelijk heb ik Duizend Schitterende Zonnen gelezen en weet ik het: het was nog mooier dan ik had verwacht.