Keeping up the pace

Twee jaar geleden deden Laudine en ik ook al mee. Vol enthousiasme verschenen we aan de start van de 5 kilometer bij de IJsselsteinloop. Poeh, we vonden het maar een heel eind en waren trots toen we over de finish kwamen.

Gisteren zijn we een stapje verder gegaan, hebben we onze grenzen verlegd. We deden mee aan de 10. De 10 kilometer. Weer dezelfde voorbereidingen voor de start: een wandelingetje door IJsselstein, nummer opspelden, championchip aan veters vastmaken... En om 11 uur liepen we onder de start door, klaar voor een nieuwe uitdaging. Zouden we het kunnen?

En we hebben het overleefd!

Het eerste stuk hebben we samengelopen. Na zo'n 25 minuten ging ik er vandoor. Vanaf dat moment liep ik op vleugels: voor mijn gevoel heb ik íedereen ingehaald terwijl de zon maar bleef proberen me te laten smelten. Maar nee, de zon heeft geen grip op me gekregen. Telkens kwam er weer een kilometerbordje en liep ik nog steeds keurig 10 km/h. En uiteindelijk herkende ik het terrein weer: ik liep op de wegen waar ik twee jaar geleden ook gelopen had en dat betekende: de finish is vlakbij! De laatste twee kilometer was ik niet meer te stoppen, het voelde alsof de finish om de hoek was. Mijn ouders ben ik voorbij gerend met een grote glimlach op mijn gezicht, ik vloog.

Met de finish echt in zicht zag ik dat het nog in een uur zou kunnen, dus wist ik het laatste beetje energie eruit te persen en nog één keer mijn pas te versnellen. Eenmaal door de finish voelde ik me on top of the world, I did it!

Terwijl ik op Laudine wachtte heb ik bekertje na bekertje gedronken met een gelukkige glimlach op mijn gezicht, ik leefde nog! En Laudine even later ook - nadat ze even een glaasje energiedrank achterover had geslagen.

Vandaag hebben we ons maar meteen ingeschreven voor de Dam tot Damloop. Zouden we daarna ook nog leven?