zondag 31 mei 2009

Keeping up the pace

Twee jaar geleden deden Laudine en ik ook al mee. Vol enthousiasme verschenen we aan de start van de 5 kilometer bij de IJsselsteinloop. Poeh, we vonden het maar een heel eind en waren trots toen we over de finish kwamen.

Gisteren zijn we een stapje verder gegaan, hebben we onze grenzen verlegd. We deden mee aan de 10. De 10 kilometer. Weer dezelfde voorbereidingen voor de start: een wandelingetje door IJsselstein, nummer opspelden, championchip aan veters vastmaken... En om 11 uur liepen we onder de start door, klaar voor een nieuwe uitdaging. Zouden we het kunnen?

En we hebben het overleefd!

Het eerste stuk hebben we samengelopen. Na zo'n 25 minuten ging ik er vandoor. Vanaf dat moment liep ik op vleugels: voor mijn gevoel heb ik íedereen ingehaald terwijl de zon maar bleef proberen me te laten smelten. Maar nee, de zon heeft geen grip op me gekregen. Telkens kwam er weer een kilometerbordje en liep ik nog steeds keurig 10 km/h. En uiteindelijk herkende ik het terrein weer: ik liep op de wegen waar ik twee jaar geleden ook gelopen had en dat betekende: de finish is vlakbij! De laatste twee kilometer was ik niet meer te stoppen, het voelde alsof de finish om de hoek was. Mijn ouders ben ik voorbij gerend met een grote glimlach op mijn gezicht, ik vloog.

Met de finish echt in zicht zag ik dat het nog in een uur zou kunnen, dus wist ik het laatste beetje energie eruit te persen en nog één keer mijn pas te versnellen. Eenmaal door de finish voelde ik me on top of the world, I did it!

Terwijl ik op Laudine wachtte heb ik bekertje na bekertje gedronken met een gelukkige glimlach op mijn gezicht, ik leefde nog! En Laudine even later ook - nadat ze even een glaasje energiedrank achterover had geslagen.

Vandaag hebben we ons maar meteen ingeschreven voor de Dam tot Damloop. Zouden we daarna ook nog leven?

zondag 17 mei 2009

Uilenzeik

Mijn vader heeft zojuist een kopje uilenzeik gedronken. Iets wat hij al jaren verafschuwd en nooit meer wilde drinken. Dé reden dat er een Illy apparaat in huis kwam, om hem te voorzien van Italiaanse goddelijkheid.

De liefde met Illy staat momenteel even op een laag pitje... Onze trouwe Quickmill wordt gemist en met de FrancisFrancis botert het voor geen meter. Nee. We hebben weliswaar een nieuwe FrancisFrancis toegestuurd gekregen, eentje die wel opwarmt, en ook nog een kort gesprek met een medewerker van Illy zelf gehad om ons trauma te kunnen verwerken. Maar het nieuwe apparaat weet weer niet van ophouden, met als gevolg dat we nu al meerdere keren met een oververhit apparaat opgezadeld zaten en het nu niet eens meer lukt om hem op de juiste temperatuur te houden.

Nee, mijn vader heeft het maar even opgegeven en ons oude, oude koffiezetapparaat van stal gehaald, puur voor de caffeïneshot. Deze zondagochtend kan hij helaas niet in alle rust genieten van zijn kleine kopje heerlijkheid. Het kleine genot, een snoepje voor de smaakpapillen. Nee, nu moet hij het maar even doen met - in zijn woorden - uilenzeik.

vrijdag 15 mei 2009

De vele wegen des levens

Wat ik later word? Ja, dat weet ik natuurlijk nog niet.

Wat ik later worden wil? Zo ongelooflijk veel!

Schrijfster, schrijven over personages tot ze mijn beste vrienden zijn geworden, schrijven over afscheid nemen tot ik zelf in tranen ben, schrijven over liefde tot ik vanbinnen gloei van geluk. Pogen de essentie van het leven te vangen in woorden.

Columniste, elke dag over iets anders. Elke dag proberen iets uit het leven gegrepen te vangen in slechts 200 à 300 woorden. Een eigen stijl, een eigen visie en vrij om te schrijven over wat ik wil. Proberen lezers elke dag weer een waar kunstwerk van woorden te brengen, waar ze om moeten lachen, waar ze zichzelf in herkennen, waar ze om moeten lachen of huilen. Kracht. Kleur. Kunst.

Fotografe, Fotografie is een messteek zei Henry Cartier-Bresson - een van 's werelds meest beroemde fotografen - eens. Proberen iets prachtigs te vangen in slechts één blik, één foto. Mensen raken, in slechts een fractie van tijd. Met één beeld iemands dag, iemands leven veranderen. Vangen wat gevangen moet worden en meer. Een leven lang proberen het leven te vereeuwigen.

Makelaar, mensen afscheid laten nemen van hun thuis en aan de andere kant mensen een nieuw thuis bezorgen. De psychologie van koper en verkoper doorgronden, weten wat men wil. Onderhandelen op de rand van het ravijn om de mooiste bloemen te plukken. Prachtige huizen echte bewoners bezorgen. Hoe geweldig moet het zijn om dag in dag uit met huizen, met thuizen, bezig te zijn?

Architecte, niet het verkopen maar het creëren van huizen, van kunstwerken, van thuizen. De opdrachtgever zo goed vatten dat je in staat bent een waar thuis te ontwerpen. Kunstwerken maken die één zijn met hun omgeving. Huizen maken die degelijk zijn en me zullen overleven. Huizen maken die het thuis zullen worden van mensen, waar kinderen zullen opgroeien, geruzied zal worden en men elkaar lief zal hebben... Ja, aan de geboorte staan van een nieuw thuis.

Marketeer, reclames verzinnen die niet alleen blijven hangen bij de burger maar ook schaterlachen als resultaat hebben. De kern van een product vatten in woorden, strategieën bedenken hoe men de markt kan veroveren, onderhandelen, presenteren... Ja, eigenlijk komt het weer neer op psychologie: de mens begrijpen.

Of ontwerpster, project ontwikkelaar, hoofdredacteur van een tijdschrift, public speaker, evenementen organisator... Ach, ik wil zoveel!

zondag 10 mei 2009

Arrivederci II

Het blijkt uiterst correct dat ik mijn vorige blog over het koffiezetapparaat eindigde met 'Arrivederci'. Want, inmiddels staat er weer een Quickmill bij ons op het aanrecht. Weliswaar niet dezelfde - deze komt van kantoor - maar toch is het weer een Quickmill.

Onze nieuwe vriend, de vriend die zo veelbelovend minder onderhoud zou behoeven en koffie zou maken die lekkerder zou zijn... heeft het na slechts vijf dagen te hebben geprutteld begeven! Zoals hij normaal hip zou moeten opwarmen gebeurde niet meer: de temperatuur bleef bij 20 graden steken. Geen vriendelijk geluidje als je op de grote, blauw verlichte koffiekop mocht drukken om je glaasje te vullen met espresso. Geen gepruttel en geen heerlijke geur in de keuken. Nee, hij is alweer toe aan onderhoud.

Op Bevrijdingsdag werden wij bevrijd van onze zieke vriend: een koerier kwam hem ophalen om hem een lift naar de Coffee Connection te geven waar ze hem zouden genezen. In zijn eigen doos - want ja, die hadden we natuurlijk nog - vertrok hij weer uit ons huis. De Quickmill bleef eenzaam op het aanrecht achter om mijn vader te voorzien van Italiaanse perfectie.

Afgelopen vrijdag werd onze rode vriend weer bezorgd, genezen zo werd gezegd. 's Avonds zette mijn vader hem weer aan en zuchtte opgelucht toen het vriendelijke geluidje dat aangaf dat er koffie gezet kon worden zijn oren bereikte. Gelukkig, hij deed het weer.

De euforie heeft echter zéér kort geduurd: één kopje koffie en één nacht welgeteld. Zaterdagochtend zette mijn vader hem weer aan en wachtte tot de 'koffieknop' weer blauw zou worden... Geen van dit alles gebeurde, mijn vader werd weer in de steek gelaten door zijn nieuwe vriend. Ja, hij is dus alweer ter ziele.

Ik begin me af te vragen onze hippe vriend het echt af kan met minder onderhoud dan een Quickmill...

zaterdag 9 mei 2009

What do we do? We run!


Een tijdje geleden heb ik mijn hardloopschoenen maar weer eens aangetrokken en ben ik de straat op gegaan. Na een - beschamend - klein rondje hing mijn tong op mijn schoenen en zat ik met een rood hoofd aan de keukentafel. Poeh, die conditie stelde echt niet veel voor!

Normaal loop ik even een paar keer hard en verdwijnen de hardloopschoenen vervolgens weer in de kast. Deze keer ging het echter wat anders... Laudine begon met een revalidatieschema voor haar astma om ook conditie op de bouwen, dus sprak ik af om eens per week met haar mee te lopen. En toen bleek het buurmeisje, die ik bijles geef, net begonnen te zijn met trainen voor de Dam tot Damloop, dus sprak ik met haar af ook één keer per week samen te trainen. Opeens had ik trainingsmaatjes, trainingsschema's en trainde ik ook!

Nu loop ik alweer ruim een maand braaf 2-3 keer per week hard. Waar ik begon met een minuscuul rondje waar ik een kwartier over deed loop ik nu een rondje van zo'n 9 kilometer in 55 minuten. Wauw, eindelijk is het me gelukt om ook echt mijn conditie wat te verbeteren!

En van het een komt het ander: gisteren heb ik me ingeschreven voor de IJsselsteinloop. Dus 30 mei moet het even echt gebeuren, tijd voor een beproeving, tijd voor de 10 kilometer!

woensdag 6 mei 2009

Bij opa en oma


Afgelopen weekend was een mijlpaal in onze familie. De eerste logeerpartij bij opa en oma was een feit! Runar, het zoontje van mijn zus, kwam voor het eerst echt logeren. Maar liefst vijf nachtjes!

Al een hele tijd geleden was hij erover begonnen, hij wilde graag een keer bij opa Ernst logeren. Een hele tijd had het niet gekund, maar nu was het eindelijk zover. Op Koninginnedag bracht mijn zus hem en vertrok ze in haar eentje weer naar huis. Runar bleef bij opa en oma.

Het zijn drukke dagen voor hem geweest, hij heeft opa geholpen met schoffelen en bonsai's plukken, met oma heeft hij de paarden gevoerd en de paden geharkt en met mij heeft hij zonder zadel op Voltrack gezeten! Voor het eerst - na altijd al de paarden geaaid te hebben - heeft hij er ook echt opgezeten. Eerst op Zondag voor zijn opa op het zadel een piepklein stukje en Maandag dus zelfs zonder zadel in de bak. Nou, hij vond het prachtig, dat hobbelen (rijden op een paard kan niet hoor, er zitten toch geen wielen onder?), met een glimlach van oor tot oor zat hij bovenop zijn grote vriend. Prachtig om te zien hoe hij ervan genoot.

Op Dinsdag was mijn moeder jarig en kwam mijn zus Runar weer ophalen. Naar huis wilde hij wel weer, maar toch wilde hij ook bij opa en oma blijven... Tja, hoe moest dat nou? Runar had de perfecte oplossing: opa en oma moesten maar naast papa en mama komen wonen!