maandag 18 januari 2010

Hoe de dozen het huis vullen...


Allereerst mijn excuses. Mijn laatste blog is alweer een eeuwigheid geleden. Tja, die jeugd van tegenwoordig...
Maar bij slechts excuses zal ik het niet laten. Mijn goede voornemen is om mijn blog weer helemaal op te pakken. Het is weer tijd voor rust en regelmaat. Ik begin maar met een update.

De afgelopen maanden heb ik het druk gehad. Druk met studeren, druk met vriendinnen, druk met Arthur... Ik heb gewoon zoveel mogelijk genoten en gedaan. Wat mijn leven de afgelopen maanden het meest heeft beïnvloed is het naderende 'einde' van het hebben van mijn ouders vlakbij.

Het huis is verkocht en over twee weken vindt de overdracht plaats. Dat komt natuurlijk niet uit de lucht vallen, maar het begint nu toch akelig dichtbij te komen.
Mijn ouders begonnen in de herfst met rustig doch gestaag dingen uit te zoeken en weg te gooien. Naarmate het kouder werd begonnen de eerste dingen in dozen te verdwijnen. En halverwege December kwam de verhuizing opeens écht dichtbij: de paarden vertrokken van het erf. Nica moest terug naar de fokker, omdat ze haar veulen bijna zou krijgen. En dus ging Voltrack mee naar de fokker, om daar tot in Maart te logeren. Want één paard is geen paard.
Sindsdien zijn we bijna elk weekend bij hem op bezoek gegaan - tenzij het weer ons tegenhield. Lekker rijden in de polder, weer eens heel iets anders!

Ondertussen was de inpaksnelheid thuis verhoogd en is na kerst, na de laatste kerstdiners, de snelheid opgeschroefd tot het maximum. Opeens is alles 'voor het laatst' en is het echt afscheid nemen geworden. Je zou zeggen, 'ach, een stapel stenen! Waar maak je je druk om!' Maar nee, voor mij is het niet een stapel stenen. Het is mijn huis, mijn jeugd. Het zijn herinneringen, prachtige herinneringen. En die moet ik ook één voor één met liefde inpakken.

Komend weekend vieren we het laatste feestje in Bosch en Duin, mijn verjaardag. Ik ben vereerd.