Arrivederci II

Het blijkt uiterst correct dat ik mijn vorige blog over het koffiezetapparaat eindigde met 'Arrivederci'. Want, inmiddels staat er weer een Quickmill bij ons op het aanrecht. Weliswaar niet dezelfde - deze komt van kantoor - maar toch is het weer een Quickmill.

Onze nieuwe vriend, de vriend die zo veelbelovend minder onderhoud zou behoeven en koffie zou maken die lekkerder zou zijn... heeft het na slechts vijf dagen te hebben geprutteld begeven! Zoals hij normaal hip zou moeten opwarmen gebeurde niet meer: de temperatuur bleef bij 20 graden steken. Geen vriendelijk geluidje als je op de grote, blauw verlichte koffiekop mocht drukken om je glaasje te vullen met espresso. Geen gepruttel en geen heerlijke geur in de keuken. Nee, hij is alweer toe aan onderhoud.

Op Bevrijdingsdag werden wij bevrijd van onze zieke vriend: een koerier kwam hem ophalen om hem een lift naar de Coffee Connection te geven waar ze hem zouden genezen. In zijn eigen doos - want ja, die hadden we natuurlijk nog - vertrok hij weer uit ons huis. De Quickmill bleef eenzaam op het aanrecht achter om mijn vader te voorzien van Italiaanse perfectie.

Afgelopen vrijdag werd onze rode vriend weer bezorgd, genezen zo werd gezegd. 's Avonds zette mijn vader hem weer aan en zuchtte opgelucht toen het vriendelijke geluidje dat aangaf dat er koffie gezet kon worden zijn oren bereikte. Gelukkig, hij deed het weer.

De euforie heeft echter zéér kort geduurd: één kopje koffie en één nacht welgeteld. Zaterdagochtend zette mijn vader hem weer aan en wachtte tot de 'koffieknop' weer blauw zou worden... Geen van dit alles gebeurde, mijn vader werd weer in de steek gelaten door zijn nieuwe vriend. Ja, hij is dus alweer ter ziele.

Ik begin me af te vragen onze hippe vriend het echt af kan met minder onderhoud dan een Quickmill...