maandag 27 oktober 2008

Heldere herinneringen

Patent is nog heel dichtbij. Hoe cliché het misschien ook is, voor mijn gevoel is hij er nog. In mijn beleving zijn er meerdere manieren van 'zijn'. En voor mijn gevoel is Patent op vele manieren geweest in de afgelopen weken.

Je kunt er zijn zoals jij en ik, fysiek aanwezig. Mijn lichaam is hier, op mijn bureaustoel. Mijn hart klopt en je kunt me aanraken. Op die manier is Patent er niet meer. Dat is hij al twee weken niet meer. Zodra zijn hart stopte met kloppen hield een deel van die manier van zijn voor hem op. Zijn lichaam was er nog wel, maar hij reageerde niet meer en zijn hart klopte niet meer.
In de uren na zijn dood voelde ik zijn aanwezigheid nog heel sterk, hoewel zijn lichaam roerloos op zijn stalbed lag leek de ware Patent nog te horen wat we zeiden. Het was alsof ik nog met hem kon praten, alsof hij toch nog echt hier was.

Langzaam vertrok hij uit die manier van zijn. Maar nog steeds is hij heel dichtbij. Hij is nog dicht bij mij, hij is nog dicht bij de stal en de weide. Toen ik vanochtend terug liep nadat ik de paarden in het bos had gezet, kon ik me nog heel helder inbeelden hoe hij in de wei stond, hoe hij door de bak draafde en hoe hij uit zijn stal keek. Ik kon nog bijna zijn hoefgetrappel horen op het plein. Ik weet nog hoe zijn vacht voelde, hoe hij uit zijn ogen keek en hoe hij naast me liep als ik de paarden naar achteren bracht. Ik weet nog hoe het voelde als hij aan mijn trui trok of me een zetje in mijn rug gaf. Ik weet nog hoe zijn zachte gehinnik klonk als hij 's ochtends honger had. Ik weet nog hoe hij onder mij voelde als hij fris was en hoe het voelde als hij onder mij ontspande. Ik weet nog hoe ik met hem praatte als ik hem longeerde. Ik zie hem nog naar me toe komen uit het bos en van me afstuiven, de vrijheid in. Zoals ik al zei, hij is er nog.

Ik denk -en ben denk ik ook wel een beetje bang - dat ook deze fase over zal gaan. Echt vergeten zal niet gebeuren, maar de herinneringen zullen wat minder tastbaar worden. Ik zal over een tijd een foto nodig hebben om hem weer voor me te zien. Voor sommige herinneringen geldt dat echter niet, daarvan weet ik zeker dat ze voor eens en voor altijd op mijn netvlies gebrand staan. Patent die uit de stal ontsnapt was en met zijn iceboots in de weide stond in het licht van de ondergaande zon. En ook zijn zachte gehinnik zal altijd dichtbij blijven.

De afgelopen weken zijn er duizenden prachtige herinneringen door mijn hoofd gevlogen. Galopperen over de Leusder Hei, stappen op straat, poetsen in de warme zon voor de stal, hem van kop tot staart afspuiten, hoe hij zijn eerste hap lekker woest uit zijn voerbak nam waardoor de helft over de rand vloog, zijn gebries als hij iets zogenaamd eng vond, bladeren eten in het bos als ik even niet oplette... Het zijn er ontelbare.

Het was een bijzonder paard, een allemans vriend. Hij heeft mijn leven verrijkt.

3 opmerkingen:

Ernst Fuld zei

"Zijn" en "Niet-Zijn" is een heel oud filosofisch onderwerp. Begonnen (?) bij de Eleaten ca. 600 v Chr, die genoemd zijn naar een van hun grondleggers Parmenides van Elea. Plato behandelt dit thema héél diepgaand in de dialoog 'Parmenides'. Ongeveer het moeilijkste dat Plato heeft geschreven en misschienw wel het moeilijkste te begrijpen geschrift...

Zijn en Niet-Zijn is een soort alles of niets, een zogenaamde disjunctie: het kan niet een beetje van het een of het ander. Net als een beetje zwanger - dat bestaat ook niet. Of een beetje dood. Het is het een of het ander, een derde is er niet. Zo lijkt het. Maar als je er een beetje verder over nadenkt ga je daar aan twijfelen...

U. zei

Dat heb je mooi gezegd, zus!

Het is het verschil tussen 'Nooit Meer' en 'Voor Eens, en Voor Altijd', en hoe ontzettend mooi dat ook is, het is tegelijkertijd ook keihard en pijnlijk. Want het potje met mooie herinneringen is nog lang niet vol, maar er komen ook geen nieuwe meer bij.

Die mooie, lieve, malle Bats, die is voor altijd in onze herinnering, maar nooit meer in ons (fysieke) midden, and that's such a shame...

Guinnifer zei

Wat je zegt pap, dat is nou precies wat mij gebeurt. Eerst was het voor mij ook gewoon; je bent er of je bent er niet.

Maar nu met Patent is ie in mijn beleving nog niet echt weg.

Het is waarschijnlijk ook maar net wat je verstaat onder 'Zijn'. Bij de Van Dale hebben ze het over 'bestaan'. Maar dan nog is het maar net wat je dáár onder verstaat, want in mijn leven bestaat Patent. Maar hier op aarde bestaat ie niet meer.

Als je erover nadenkt wordt het hoe langer hoe verwarrender. Maar toch vind ik het ook wel mooi, dat Patent voor mijn idee niet echt is opgehouden met te bestaan.