Stilte

De zon kwam op en beloofde er een mooie dag van te maken.

Om ongeveer half 9 fietste ik het erf op en groette ik de paarden, die rustig aan hun hooi stonden te knabbelen in de stal. Een kwartier later ging ik alweer naar de stal, om ze buiten te zetten. Patent's deur stond al open en het strooisel lag tot drie meter ver op het plein.

Shit, die is uitgebroken

Ik versnelde mijn pas en dacht na waar hij kon zijn. Maar toen zag ik hem in zijn stal, er voor altijd vandoor. Op zijn rechterzij lag hij daar, zijn linkeroog glom als een diamant in de eerste zonnestralen van de opkomende zon. Zijn benen uitgestrekt, zijn hals nog bezweet van de korte strijd met de dood die hij heeft gevoerd.

Het was stil in de stal. Geen gebries, geen zacht gehinnik. Geen Patent meer.

Patent was een allemans vriend, een paard dat altijd zijn oren erop had en wilde lopen. Mensen die met hem gewerkt hadden toen hij nog op de renbaan liep, wisten nog wie hij was vele jaren later. Op de wedstrijden werd hij herkend als het vlekkenpaard, door zijn zeldzame pigmentstoornis White spot disease.
Vele blessures hebben we met hem overwonnen, altijd weer pech. Maar nooit gaf hij de moed op of liet hij het hoofd hangen, elke ochtend werd je met enthousiasme bij de stal ontvangen en liep hij als een lammetje achter je aan naar de weide. Zo nu en dan was het weer tijd voor een grapje, uitbreken uit de weide of mij laten zandhappen. Maar nooit was het kwaad bedoeld. Hij wist al zijn kattekwaad te maskeren met een onschuldig, aandoenlijk hoofd.

In plaats van om een uur of tien hem op te zadelen in de warmte van de zon, waren we aan het regelen hoe en wanneer hij opgehaald zou worden. Nooit meer zouden we samen over de bospaden vliegen terwijl de bladeren onder zijn voeten ritselden. Nooit meer zou ik de wind in mijn haren voelen en zijn oren voor mij zien. Nooit meer zouden we samen de buurt verkennen als we gingen uitstappen. Nooit meer...

De dierenarts denkt dat hij een hartaanval heeft gehad, maar misschien weten ze maandag meer. Dan wordt er namelijk sectie op hem verricht in de kliniek in Utrecht, waar hij heengebracht is.

Het paard dat het meeste plezier had in het lopen, dat kon dansen over de bospaden, dat vele mensen geraakt heeft met zijn optimisme, dat een kinderlijke onschuld over zich had en je altijd weer vrolijk maakte is heengegaan. Hij heeft me gemaakt tot wie ik ben, hij heeft me geholpen angsten te overwinnen en stond altijd voor me klaar. Hij heeft z'n ontbijt nog opgegeten, nog gelukkig van zijn hooi geknabbeld en toen was zijn tijd gekomen.

Op een mooie dag in Oktober zag hij de zon nog opkomen, maar kon hij niet meer genieten van de mooie dag die daarop volgde.

3 Februari 1995 - Patent - 11 Oktober 2008