Keihard werken met een glimlach

Eens in de twee weken heb ik dressuurles. En daar gaat het er meestal behoorlijk fanatiek aan toe. Mijn instructeur en ik willen in dat ene uurtje allebei er zoveel mogelijk uithalen. Soms zie ik het niet helemaal zitten omdat het gewoon nét niet lukt en dan weet mijn instructeur mij weer goed te motiveren zodat het uiteindelijk net wél lukt.

Gisteren had ik weer les, in de benauwde namiddag. Voordat ik erop stapte dacht ik dat het nog wel zou meevallen qua warmte, maar daar had ik me toch lichtelijk op verkeken. Na een korte tijd zat ik (en het paard) al wat te hijgen en voelde ik al mijn spieren zwaar worden.
Maar met de gedrevenheid van mijn instructeur en ik zorgde ervoor dat uiteindelijk de paarden nog erg goed liepen. Eindelijk kan ik nette overgangen rijden. Vroeger nam ik er niet echt de tijd voor maar nam ik ze gewoon meteen terug. Terwijl tegenwoordig ik rustig me zwaar maak en onder me het paard al terug voel komen en dán pas de werkelijke overgang maak. Een heerlijk gevoel is het om dat paard onder je te voelen sluiten!

Na het harde werken heb ik de paarden even lekker afgedouched en mochten ze nog weer de wei in.