Motorcross, karten en een menwedstrijd

Vorige week stond het eerste rondje Gorsselse Hei al op het programma, maar gooide het weer roet in het eten. Nog voor we er waren hebben we als verzopen katten weer rechtsomkeert gemaakt. Papa verkleumd op de fiets, ik bibberend op Voltrack's rug.

Dit weekend was het weer ons een stuk beter gestemd en besloten we een nieuwe poging te wagen. Het werd een speciale rit, over de mooie zandwegen die de achterhoek ons te bieden heeft. Maar daar bleef het niet bij: er was ook motorcross... Met enige moeite ging Voltrack erlangs, om een paar minuten later bij de kartbaan aan te komen...

Ondertussen hinnikte Voltrack regelmatig, hij wilde naar huis. Naar Vesna. Langzaam werd hij steeds meer opgewonden - tussen de menwagens van de menwedstrijd. Papa en ik hebben uiteindelijk weer geruild, waarna ik hem naar huis heb gereden.
We besloten op zondag nog een keer te gaan, in de hoop dat de motorcross en kartbaan dan stil zouden zijn. En ja hoor, de motorcross was een stille zandkuil! Voltrack was ook een stuk rustiger en draafde prachtig over de paden. Bij de kartbaan kwamen we er pas achter dat daar wél iets gaande was toen Voltrack er al langsliep - en hem liet het ook volledig koud.

Al met al kunnen we concluderen dat Voltrack voor het eerst sinds maanden weer de benen echt gestrekt heeft: 12 kilometer gedraafd en gegaloppeerd. Dat hij het bos nu moet delen met motoren vindt hij nog niet helemaal oké, maar ik heb goede hoop dat dat ook niet lang zal duren!

Een nieuw thuis.

Afgelopen week is het binnenwerk van de stal gekomen, het weidehek afgemaakt, stroom en water aangesloten... Kortom: alles was klaar voor de komst van Voltrack!

Zaterdag stapte uit de trailer een prachtige bruine arabier die al ruim drie maanden niet thuis was geweest. Nog altijd arrogant, nog altijd prachtig. Maar hij was niet alleen... Er verscheen ook een vliegenschimmel naast hem, waaraan je de leeftijd van 27 niet af kon zien.

Vesna, Voltrack's moeder, mag hem nu gezelschap houden. Er is geen seconde gevochten, de twee gingen meteen samen op onderzoek in de wei. Vesna heeft er maar heel even spierwit uitgezien: binnen tien minuten had ze liggen rollen op een paar molshopen... Ze voelen zich nu al thuis.

(Voltrack in zijn nieuwe stal: http://moby.to/27utoa)

Huize Fulco

Wat onwennig lieten Arthur en ik ons rondleiden over het ruim zeven hectare grote landgoed dat over enkele dagen Huize Fulco zou gaan heten. Nog een paar dagen in een vakantiehuisje in Beekbergen en dan begon het nieuwe leven van mijn ouders. Nog lastig om voor te stellen dat ik dit straks mijn thuis zou noemen. Zeven hectare waar al jaren niets meer was gebeurd, dat slechts als vakantiewoning had gediend. Ik kon nog maar moeilijk wennen aan het feit dat dít het huis van mijn jeugd, het huis van mijn dromen, zou gaan vervangen. Het einde van ons leven dáár stond nog vers in mijn geheugen gegrift en hoe ik het ook probeerde: het nieuwe project leefde nog niet voor mij.

Nu, twee weken later, is dat wel zeker het geval. Al twee weekenden achter elkaar heb ik gelogeerd bij mijn ouders - momenteel levend in de helft van hun nieuwe thuis. Enigzins behelpen - voor een goede douche moet je buitenom naar de voordeur, maar slecht is het zeker niet! In de keuken pronkt al een nieuw meubel: een gigantische eikenhouten tafel die óp mijn verjaardag is voltooid (bewijs: het signatuur van de meubelmaker op de onderkant: 22-01-2010 GJ)
Stukje bij beetje veroveren ze het terrein, het mos wordt van het terras gekrabt, de struiken voor het keukenraam drastisch bijgesnoeid. Stukje bij beetje komt Huize Fulco te voorschijn.
Er is slechts één groot gebrek... Voltrack. Hij kan pas komen als de stal enigzins is aangepast en opgeknapt en door de vorst heeft dat project enigzins vertraging opgelopen.

Maar, de kachel wordt al gestookt met zelfgehakt en gekloofd hout!

Hoe de dozen het huis vullen...

Allereerst mijn excuses. Mijn laatste blog is alweer een eeuwigheid geleden. Tja, die jeugd van tegenwoordig...
Maar bij slechts excuses zal ik het niet laten. Mijn goede voornemen is om mijn blog weer helemaal op te pakken. Het is weer tijd voor rust en regelmaat. Ik begin maar met een update.

De afgelopen maanden heb ik het druk gehad. Druk met studeren, druk met vriendinnen, druk met Arthur... Ik heb gewoon zoveel mogelijk genoten en gedaan. Wat mijn leven de afgelopen maanden het meest heeft beïnvloed is het naderende 'einde' van het hebben van mijn ouders vlakbij.

Het huis is verkocht en over twee weken vindt de overdracht plaats. Dat komt natuurlijk niet uit de lucht vallen, maar het begint nu toch akelig dichtbij te komen.
Mijn ouders begonnen in de herfst met rustig doch gestaag dingen uit te zoeken en weg te gooien. Naarmate het kouder werd begonnen de eerste dingen in dozen te verdwijnen. En halverwege December kwam de verhuizing opeens écht dichtbij: de paarden vertrokken van het erf. Nica moest terug naar de fokker, omdat ze haar veulen bijna zou krijgen. En dus ging Voltrack mee naar de fokker, om daar tot in Maart te logeren. Want één paard is geen paard.
Sindsdien zijn we bijna elk weekend bij hem op bezoek gegaan - tenzij het weer ons tegenhield. Lekker rijden in de polder, weer eens heel iets anders!

Ondertussen was de inpaksnelheid thuis verhoogd en is na kerst, na de laatste kerstdiners, de snelheid opgeschroefd tot het maximum. Opeens is alles 'voor het laatst' en is het echt afscheid nemen geworden. Je zou zeggen, 'ach, een stapel stenen! Waar maak je je druk om!' Maar nee, voor mij is het niet een stapel stenen. Het is mijn huis, mijn jeugd. Het zijn herinneringen, prachtige herinneringen. En die moet ik ook één voor één met liefde inpakken.

Komend weekend vieren we het laatste feestje in Bosch en Duin, mijn verjaardag. Ik ben vereerd.

After college coffee

Een paar jaar geleden, hartje Londen, hadden Laudine en ik 5 dagen lang een ritueel. Na ons verschrikkelijke ontbijt - de stank kwam je op de trap al tegemoet als je onderweg was naar de ontbijtzaal van ons hotel - gingen we voor een goedmakertje naar de overkant van de straat: Starbucks.
De deur ging rinkelend open en opeens was je de Londense chaos vergeten: heerlijke fauteuils met daarin mensen met laptops op schoot en naast hen op tafel een dampende kop koffie. De rust en creativiteit straalde je tegemoet.

Vorig jaar mocht ik weer even genieten van de Starbucks, op het Ramblas in Barcelona. Mijn laatste muntgeld ingeleverd, om vervolgens met een Frappucino in mijn hand verder te rennen over het Ramblas.

En nu zit er gewoon een Starbucks op Utrecht CS. Gisteren vonden mijn vriendinnen het dringend tijd dat ik daar eens heenging, want ik was er nog steeds niet geweest. Na een college was het dan zover, ik ging eindelijk weer naar Starbucks!

Ik verwachte een thuiskomgevoel, koffieheerlijkheid, sfeer. Ik verwachte een rustpunt midden op Utrecht CS. Ik verwachte creativiteit. Spirit. Helaas, dat alles ontbrak. Er staat dan misschien buiten op de gevel heel groot Starbucks, maar voor mij is het geen Starbucks.

Het tegenovergestelde van mijn Londen-ervaring vond plaats: zodra ik de Starbucks binnenstapte bevond ik me in de chaos, drukte en vervloog me elk spoor van creativiteit. Ik wilde weer naar buiten, de stationshal in. Helemaal geen gezellige fauteuils, een simpelweg spuuglelijk interieur!

Eenmaal buiten, met de Starbucks geminimaliseerd tot kartonnen bekers in onze handen, was het weer gezellig met z'n vieren. We hebben een heerlijke after college coffee gehad. Maar de volgende keer gaan we toch gewoon weer naar Mockamore.

Italia, ti amo

Op Zaterdag 1 Augustus stapten Arthur en ik in de City Night Line. Onze reis naar Italië was begonnen! De komende drie weken zouden we geen voet meer op Nederlandse bodem zetten, alleen maar Italiaans om ons heen horen en samen in een tentje slapen.

De City Night Line bracht ons tot Milano Centrale, waar we zondagochtend het eerste Italiaans te horen kregen. Maar dat was nog niet onze plaats van bestemming. Een uur later stapten we alweer in de trein, op weg naar Aosta. Daar zouden we van het treinstation opgehaald worden door Arthur's familie. Onze 'heenreis' heeft in totaal (inclusief een uur wachten op Chivasso) 17 uur geduurd, dus eenmaal daar konden we niet wachten om in het zwembad te springen, wat te drinken en vooral: andere kleren aan te doen!

Aosta
Voordat we op vakantie gingen hadden Arthur en ik al een belangrijke investering moeten doen, bergschoenen! Peter en Monique (Arthur's vader en stiefmoeder) wilden namelijk ook gaan bergwandelen in de buurt van Aosta.

Aosta ligt vlakbij de Gran Paradiso, en het eerste plan was een huttentocht te doen om de Gran paradiso heen (8 dagen!). Maar na informeren - nog in Nederland - bleek die tocht te lastig voor beginners zoals ik en kinderen (Lisa en Frank), dus ging er een dikke streep door het plan.

De berghutten waren echter niet helemaal van het programma geschrapt: we hebben een tocht van 2 dagen gemaakt, één nacht slapen in een berghut, vanuit Valnontey naar Eau Rousse (over Col du Loson) Gelopen langs afgronden, gedronken uit bergwatervallen, steenbokken gezien en geslapen in een berghut. Ik mag nu wel zeggen dat ik een échte bergtocht gemaakt heb dus! En het smaakt naar meer. Ik heb niet zo'n behoefte aan lángere tochten - toen we eenmaal aankwamen in Eau Rousse was ik dood en doodmoe en had ik zeer veel behoefte aan vlak land zonder lastige paden - maar het was zeker niet de laatste keer dat ik in de bergen gespot ben. Dat uitzicht, fantastisch! De bergen, als herinnering aan hoe klein en nietig we eigenlijk zijn. Wauw, om stil van te worden.

Maar Aosta was niet het enige van Italië waar we geweest zijn... Na ongeveer 10 dagen - ook nog een paar met Arthur's oom en tante - gingen we verkassen. Dat betekende een hele operatie: Peter, Monique, Frank en Lisa in een voller dan vol gepropte auto en Arthur&ik weer met de trein. De trein naar Brescia, want onze volgende stop was: lago d'Iseo!

Iseo
Na het geklim en geklauter was het tijd voor uitrusten, het was tijd voor zwemmen. Tijd voor een Italiaans meer. En omdat Peter en Monique nog nooit bij het Iseo meer waren geweest, besloten we daarheen te gaan.

Na even zoeken de ideale plek gevonden: onze tenten stonden letterlijk áán het Iseo meer. Zo 'áán het meer' dat er 's ochtends - als het best wel waaide - sporadisch spetters op onze tent kwamen. Dat was dus wel even wennen. Na een - redelijk primitieve - camping in de bergen met voornamelijk Italianen, belandde we op een Nederlandse camping aan de rand van het Iseo meer met een overvloed aan Nederlanders.

Iseo, een dorpje met heerlijke ijscoupes, mooie straten en uitzicht over het meer. Het meer waar we een paar dagen later met een gehuurde motorboot op zijn gegaan, met een band erachter. Met volle vaart over de golven stuiteren met zo'n band, om uiteindelijk eraf te vliegen en met een plons in het water te belanden. Volgende dag: spierpijn van het vasthouden - en van de slappe lach.

Venetië
Ook op onze tweede camping hebben we niet stilgezeten. Met Venetië 'om de hoek' hadden we een buitenkansje die we moeilijk konden laten gaan: met z'n vieren achterin de auto gepropt reden we er op een ochtend heen. Om het grootste museum ter wereld te zien: een hele stad, honderden jaren oud. Zinkend en wel. Gondels, bruggen, ijsjes, tassenhandelaren, steegjes, een eindeloze stroom toeristen en om elke hoek weer een kerk.


In slechts een paar uur raceten we erdoorheen, flitsen achterlatend in mijn geheugen. Beelden van prachtige gebouwen, aanzichten, doorkijkjes... En tot slot een prachtige zonsondergang.

I'll be back!

Uiteindelijk - na drie weken de Italiaanse droom te hebben geleefd - was het weer tijd om op de trein te stappen en terug te keren naar huis. Na uren te hebben moeten wachten met z'n tweeën op Milano Centrale kregen we nog één cadeautje in onze schoot geworpen: onze slaapstoelen waren slaapbedden geworden! Ik heb de terugweg in één ruk door geslapen en we waren zo terug in Nederland. Het platteland. Nederlands. Opeens was alles weer gewoon.

Ik heb het drie weken ongelooflijk heerlijk gehad. Die drie weken hoorde ik echt bij mijn schoonfamilie, ik voelde me thuis.

Italia, ti amo.

Foto's: zie hier.

Juni, Juli, Augustus

Nog even en ik woon op kamers! Nu ik terug ben uit Kroatië komt het opeens nog veel dichter bij. Officieel is de kamer per 1 augustus mine, maar omdat degene voor mij al eerder eruit is gegaan kan ik er al in. Vandaag is de dag dat ik begonnen ben het echt mijn kamer te maken. Hoe? Nou, door het een nieuw kleurtje te geven...

Samen met vrienden heb ik alle vier de muren vandaag een metamorfose laten ondergaan. Van spierwit naar lichtgeel, een heel verschil. De kamer is nu lekker zonnig, licht en vrolijk. Helemaal mijn ding.

Ik heb nu niet de zomer in m'n bol, maar de zomer op de muur! De kleur heette namelijk Juni!
In Juli schilderden we dus de kamer voor Augustus met Juni!